Czasem chciałabym, żeby ktoś zobaczył, że tonę. Że się duszę. Ale robię to tak cicho, że nikt nie widzi.
Czasem chciałabym, żeby ktoś zobaczył, że tonę. Że się duszę. Ale robię to tak cicho, że nikt nie widzi.
Czemu mi nie odpisujesz?/Bo próbuję zasnąć./Och, ja też bym chciała zasnąć wiersz? A nie mogę. Bo o tobie myślę.
„Tak to jest, gdy oczekujesz współczucia, a spotykasz się z apatią. To jak słowo, którego nie da się cofnąć. To jak skok z dużej wysokości…”
„Nieszczęścia są słodkie, jak dojrzałe maliny, zbrodnie niewinne niczym zimne i przemoknięte mlekiem, płatki. Tragiczny śmiech, bawiące przerażenie. To horror czy komedia dla mojej psychiki?”
„Jesteśmy potworami z dwóch różnych baśni, łączących jedynie okrucieństwo i przysięga dozgonnej miłości, która nigdy nie miała prawa istnienia”
nikt nie mówił, że stracimy siebie
tylko w ciszy łkam, błagając o pomoc wszystko, w co nie wierzę.
Jesienny wieczór, nawracająca w myślach przeszłość, skończone uczucie, odłamki porcelany na podłodze. Czy da się jeszcze uratować tę nieszczęsną dziewczynę?
Jest tak pusto, cicho, że dostrzegam samą siebie, swoje wnętrze, które mnie dręczy, nie daje spokoju.
Boję się znów zostać sama.
Wszystko ma sens, o ile sami go sobie potrafimy zmyślić…
Krótkie opowiadanie o cieniu, który odszedł zbyt wcześnie. O emocjach, które nie mieszczą się w świetle. O tym, że życie bez cienia traci swój kształt i sens.
Krótka, wzruszająca historia o stracie, smutku i nadziei. Nawet w ciszy lasu można odnaleźć ciepło. Czasem jedno spojrzenie wystarczy, by pustka zaczęła się wypełniać.
„Zbudowaliśmy królestwo. Oazę. Nazwaliśmy ją azylem dla zagubionych dusz, którymi sami byliśmy…”
„Zaczęłam czuć tak dużo, że w końcu przestałam czuć cokolwiek.”
I pozwól zniknąć mi w tej pustce samej.
„Mówią, że to rana jest gorsza od bycia zranionym…”. Nie przypominam siebie. Ta rana już nigdy się nie zagoi.
„Bo, gdy zaczęła zauważać, że ten świat wcale nie jest tak idealny jak go namalowano i dostrzegła prawdziwą istotę i odrębność tego miejsca ono pochłonęło ją już na zawsze strzegąc swego sekretu.”
Jakże wspaniale jest zapomnieć bez uczucia smutku przepełniającego całe ciało i umysł.
Gdy dążenie do perfekcji staje się obsesją…
Maybe a bit of sparkling glitter will bring some life to my empty eyes.
„Prawda jest straszna, ale niewiedza jeszcze gorsza.”
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
