Zaczynała wtedy tańczyć rozganiając dłońmi echo Krzyku. Tańczyła niemego walca w bezgłośnych, śnieżnobiałych tiulach swojej sukni. Temu tańcu przypatrywał się Krzyk.
,,Rozum go tak jak rozumiałeś mnie…”
Nie sięgną nas słowa, bo stało się jasne, że nawet w kunszcie największych poetów są zbędne.
czasem desperacko potrzebujemy pomocy, ale nigdy nie wiadomo skąd ona przyjdzie…
Jak dużo potrafię z Ciebie wyczytać?
kiedyś się przestraszyłam, że jestem kochana
,,Istnieję! – wołam w pustkę, (…). Spodziewam się usłyszeć ciszę, jednak odpowiadają mi szepty, początkowo zlane w jeden niezrozumiały głos. To tak brzmi cisza…”
Wolność na uwięzi nie jest już wolnością.
Ciągle dumałam nad tym, dlaczego zbiór mknących dźwięków potrafi uspokoić. Po kilku latach zrozumiałam, że to one potrzebują chwili tchnienia, dlatego tak skrycie wypełniają nasze dusze.
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
