Chciałam wszystkich zagryźć. Chciałam wszystkich zabić. A raczej moje ciało i zamroczony mózg chciał. Likantropia to była moja klątwa. Gorsza forma likantropii to była moją Nemezis.
Kiedy Marinette popełnia duży błąd, musi ponieść konsekwencje i skonfrontować się z tym, którego nigdy nie podejrzewała o to, że może być zaakumowany…
Narodziła się między nimi więź, która z czasem stała się czymś na wzór uzależnienia. W końcu nadszedł dzień, gdy jedno z nich musiało odejść choć to drugie chciało, by zostało.
— Pierwszy raz od dawna tak się czuję. Wiesz jakie to uczucie, bo wiem, że czujesz to samo
Lavina to zgorzkniała profesorka. Jednak odkąd Syriusz Black ucieka z Azkabanu w jej życiu pojawia się promyk nadziei, ale czy to wystarczy, żeby odzyskać dawną ufność i wiarę w ludzi?
Mimo, że nasza miłość była prawdziwa, nasze serca skamieniały pod wpływem melancholii i rutyny. I mimo, że Twoje serce da się jeszcze uratować, to moje na zawsze pozostanie kamienne po Twym odejściu.
W dzisiejszym świecie udaję twardą i obojętną na innych, tak, żeby nikt nie zobaczył, jak bardzo mam kruche serce i jak łatwo można mnie zranić.
Czy jest za późno, by Ci to powiedzieć? Wszystko znaczy nic, jeśli nie mogę Cię mieć.
Kiedy upadasz, Twój ból jest taki sam jak mój. Kiedy kat zadaje Ci kolejne rany, cierpisz tak samo jak ja. Ale kiedy się wznosisz, czujesz satysfakcję podobną do mojej. Lecz nie każdy się podniesie.
„Wiem, że to ty jesteś właścicielem miraculum węża” – usłyszałem za swoimi plecami. Odwróciłem się, lecz nie zauważyłem za mną nikogo. Moja tożsamość już nie jest bezpieczna.
Dla mnie jesteś najlepsza, ponieważ jesteś sobą. Każdy Twój ruch jest idealny i godny uwagi. Twoje słowa są dla mnie świętością, a Ty jesteś moją nową religią, ale jeszcze tego nie wiesz.
Kiedy byłeś w jej życiu sprawiłeś, że była szczęśliwa, dziękuję za to błogosławieństwo.
Mimo każdej obelgi, wiecznych wyzwisk i nieprzychylnego spojrzenia Eliane widziała w tym chłopaku iskrę dobra. Była pewna, że Regulus Black nie jest czarnym charakterem jej historii, to ona nim była.
„Być może mnie nienawidzi, w końcu ma to cholerstwo przeze mnie. Taka właśnie jest prawda. Mam być z niej dumny?”
Spójrz na mnie ten ostatni raz, a potem zostaw, zamknij oczy, odjedź, łamiąc moje serce, ten jeden jedyny raz…
Wybrałeś mnie, gdy byłem jeszcze mały. Uśmiechałeś się do mnie, głaskałeś i bawiłeś. Ale przede wszystkim kochałeś. Kochałeś mnie, a ja ciebie. Więc czemu? Czemu mnie porzuciłeś?
❝I’m think you have a heart Sherlock. But maybe no one see this. We are friends. Real friendship, its us power❞
Nowy Jork. Dwa miesiące po ujawnieniu się Spider-Mana do miasta przybywa dziewczyna, która nie do końca wie, w którą stronę chce się zwrócić. W tej decyzji pomaga jej równie tajemniczy mężczyzna.
— Obliviate — powiedział z oczami pełnymi łez. — Choć ty zapomnisz, ja zawsze będę cię pamiętał. I twoje usta, które jak pokutę wypowiadały moje imię.
— Jesteśmy naprawdę złą parą i wiesz, że skłamałabym mówiąc, że jest inaczej. — rzekłam odsuwając się, od szatyna.
A teraz siedzę w pokoju, sam patrzę w biały sufit, czasem w niebo, no i szukam gwiazd. Dla mnie, kotek, to Ty byłaś taką gwiazdą, jak wychodziłem latem od Ciebie, zasłaniałem niebo prawdą.
To miał być zwykły, rutynowy patrol prefekta. Emily poczuła na własnej skórze, że lochy nie są przyjemnym miejscem.
Hotel del Luna nie był wcale zwykłym hotelem. Był hotelem dla zmarłych, a jego właścicielami zostawali ludzie obarczeni grzechem niezwykle ciężkim.
Gdy zostawiłaś mnie samą, czułam tylko smutek. Teraz wiem, że mogę to zmienić… siostro.
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
