tyś śnieżnobiała rzeźba bez serca i duszy
Znalazłam cię w pustym stojącego polu – w polu, o które nikt już nareszcie nie walczy.
Swój żywot śmierci wyszarpię.
„[…] Jestem tylko cieniem. Cieniem osoby, która kiedyś żyła w moim ciele, a teraz jest tylko wspomnieniem […]”
upadasz, ale spadałeś od tak dawna.
Lecz ja nadal pamiętam pogrzeb jego dziewczyny, uginały się wtedy jego kończyny.
starałem się utrzymać je w jak najlepszym porządku. niestety przez nich mogę o tym zapomnieć
Kolejna zimna noc spada na to miasto obłudy, którego piękno skryło się w obłokach ułudy.
„Myśleli, że będą tu tylko siedzieć i czekać na moment, w którym stąd pójdą. A jednak nie. Trafili na siebie.”
„Zamykam się w sobie przez ciebie, a ty zostajesz bezkarny za to co mi zrobiłeś. Jesteś zadowolony z tego co zrobiłeś innym?”
pióro w bladej, zimnej ręce tańczy ciężko po papierze
Wśród starych domów, w cieniu drzew szumiących, mieszkał Alvin, o oczkach się wciąż śmiejących.
„Ale zemszczę się. Zemszczę się za tych, których pokonałaś w niesprawiedliwej walce.”
„Deszcz leje dookoła, Mocząc jej twarz i włosy Wszyscy już dawno poszli, ale ona nadal stoi i płacze”
ponieważ pomyślałam, że twoje pijane myśli były na serio, a tobie się po prostu nudziło.
Niedługo te kwiaty piękną wiosną, zamiast na drzewach, to we mnie urosną…
wciąż odwiedzasz mnie w koszmarach
Krzyczysz, ale nikogo to nie obchodzi.
„Dobiega północ, A blask księżyca wpada przez okno, Oświetla moją koszulkę. Nie tańczę już sama. Tańczę z księżycem i gwiazdami.”
Zastanawiam się, czy Ty w ogóle istniejesz.
,,Mogłabym współczuć, lecz litościwy nie byłeś, osłabiałeś mnie”
Nigdy więcej tu już nie zasnę Drzwi koszmarom na dobre zatrzasnę
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
