Wyplujmy z naszych płuc toksyczny dym i wszyscy chodźmy wytańczyć nasze zmęczone nogi na parkiecie ze starych dywanów.
Wyplujmy z naszych płuc toksyczny dym i wszyscy chodźmy wytańczyć nasze zmęczone nogi na parkiecie ze starych dywanów.
„(…) nie widzę miłości w twoich oczach, tak jak ty piękna w moich warkoczach.”
Rzucam o ścianę, ale nie żadnymi pędzlami tylko swoimi uczuciami bo nie potrafię objąć ich ramieniem.
Dziś me serce błyskiem krwawi, delikatnie ciecz płynąc, jak łzy słone, rani.
Autor nieznany nie zdradził swojego imienia nieprzypadkowo.
Nienawidzę dymu z papierosów, który wciąż wisi w powietrzu, w moim zagraconym pokoju.
Jakie to żałosne gdy próbują nam wmówić swoją miłość.
We wzorzystym wazonie, na hebanowym stole więdną kwiaty…
Bo wiersze to całe moje życie…
A Ty zachorowałaś na pustkę, bo zasłoniłam Ci oczy, które mogły widzieć kolory, swoimi rękoma.
Wzdycham i wzruszam ramionami. Co łączyło mnie z tym człowiekiem? Chyba wszystko co najpiękniejsze.
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
