„Łez gorzki smak, i znów ciepła brak. Odlecisz jak ptak, a ja nie wiem jak. W goryczy fach, a popiół w snach. Kochaj mnie w gmach, nim obrócimy się w piach.”
„Łez gorzki smak, i znów ciepła brak. Odlecisz jak ptak, a ja nie wiem jak. W goryczy fach, a popiół w snach. Kochaj mnie w gmach, nim obrócimy się w piach.”
[…] „Cholerny kurz na meblach niemieckich. Nikt już takich nie produkuje. Brudne pajęczyny przy łóżkach niebieskich, a wśród tego wszystkiego, ja się znajduję…” […]
„Nie odwracasz się — nie widzisz mych rumianych policzków. Widzę pajęczynę zwisającą z Twej kurtki, lecz nie mogę dotknąć jej dłonią… Raz, dwa i trzy…”
„Czuję zimno mimo iż ktoś jest blisko mnie. Ktoś chwyta mnie za rękę — zimno. Ktoś całuje moje usta — zimno. Ktoś bierze mnie w swe ramiona — wciąż to samo zimno. Ten sam przenikliwy chłód.”
„Jesteśmy potworami z dwóch różnych baśni, łączących jedynie okrucieństwo i przysięga dozgonnej miłości, która nigdy nie miała prawa istnienia”
You can’t disguise sad eyes
„Sztucznie przytulamy się czule, czekając na dźwięk flesza, który oślepia nas na kilka sekund. Gdy tylko to się staje, odsuwamy się od siebie, jakbyśmy parzyli siebie nawzajem…”
Nienawiść zaślepia, gniew ogłusza, a ten kto pragnie zaspokoić żądzę zemsty, może przypadkiem napić się goryczy.
„A porcelana niestety jest tworzywem kruchym. Wystarczy tylko jedno uderzenie, a rozpada się… Bezpowrotnie.”
a, ach, ona wierszy nie pisze, choć zna jeszcze ciemniejszą i pustkę, i ciszę.
moje kwiaty uschły w lipcu, a pochował je kret razem z matką nadzieją.
Wygrana nie zawsze jest taka, jak ją sobie wyobrażamy. Z pozoru ma przynieść szczęście, sprawić człowiekowi radość, prawda? Czasami jednak bywa gorzka.
Odkładałam swój wstręt na później
Wyplujmy z naszych płuc toksyczny dym i wszyscy chodźmy wytańczyć nasze zmęczone nogi na parkiecie ze starych dywanów.
„(…) nie widzę miłości w twoich oczach, tak jak ty piękna w moich warkoczach.”
Rzucam o ścianę, ale nie żadnymi pędzlami tylko swoimi uczuciami bo nie potrafię objąć ich ramieniem.
Dziś me serce błyskiem krwawi, delikatnie ciecz płynąc, jak łzy słone, rani.
Pomaluj moje serce wszystkimi kolorami, sportretuj wszystkie marzenia naraz.
Świat faluje mi przed oczami, nie wiem gdzie kończę się ja, a zaczyna świat. Nie wiem gdzie kończy się życie, a zaczyna śmierć. Nie wiem gdzie jest pomocna dłoń a fałsz. Nie wiem, nie wiem, nie wiem..
„Każdy ciska we mnie swymi nożami nienawiści — a ja nie umiem się przed nimi uchronić. Jedyną osobą, która mnie rozumiała był Jason — ach, ach, ach, mój biedy Jason…”
Piękne, nadające życiu sens? A może straszliwe i bolesne?
„Obrót, obrót, obrót. Krew z mych stóp zasycha na parkiecie, zostając już jedynie kilkoma, bordowymi strugami, które jedynie ostre paznokcie będą w stanie zedrzeć, by przywrócić dawny ład podłogi.”
ach, melancholia dnia krótszego. ciepło schowane za pazuchę, ody na pluchę.
proszę, chociaż mnie wysłuchaj
celuj w księżyc, bo nawet jeśli nie trafisz, będziesz między gwiazdami
Każdy ból przemija, pani wielka poetko.
pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać
Ci ludzie bez serca są zmorą naszego świata, zarażają swoją obojętnością, powiększając swe szeregi i aby uniknąć tej choroby, trzeba się zakochać.
Jakie to żałosne gdy próbują nam wmówić swoją miłość.
We wzorzystym wazonie, na hebanowym stole więdną kwiaty…
Bo wiersze to całe moje życie…
A Ty zachorowałaś na pustkę, bo zasłoniłam Ci oczy, które mogły widzieć kolory, swoimi rękoma.
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
