„Obrót, obrót, obrót. Krew z mych stóp zasycha na parkiecie, zostając już jedynie kilkoma, bordowymi strugami, które jedynie ostre paznokcie będą w stanie zedrzeć, by przywrócić dawny ład podłogi.”
„Obrót, obrót, obrót. Krew z mych stóp zasycha na parkiecie, zostając już jedynie kilkoma, bordowymi strugami, które jedynie ostre paznokcie będą w stanie zedrzeć, by przywrócić dawny ład podłogi.”
rozbijmy serce lalki na miliard kawałków. zdepczmy ochoczo wrażliwość, zmieniając ją w bezwolną marionetkę.
„A porcelana niestety jest tworzywem kruchym. Wystarczy tylko jedno uderzenie, a rozpada się… Bezpowrotnie.”
a, ach, ona wierszy nie pisze, choć zna jeszcze ciemniejszą i pustkę, i ciszę.
moje kwiaty uschły w lipcu, a pochował je kret razem z matką nadzieją.
Wygrana nie zawsze jest taka, jak ją sobie wyobrażamy. Z pozoru ma przynieść szczęście, sprawić człowiekowi radość, prawda? Czasami jednak bywa gorzka.
Odkładałam swój wstręt na później
Wyplujmy z naszych płuc toksyczny dym i wszyscy chodźmy wytańczyć nasze zmęczone nogi na parkiecie ze starych dywanów.
„(…) nie widzę miłości w twoich oczach, tak jak ty piękna w moich warkoczach.”
Rzucam o ścianę, ale nie żadnymi pędzlami tylko swoimi uczuciami bo nie potrafię objąć ich ramieniem.
Dziś me serce błyskiem krwawi, delikatnie ciecz płynąc, jak łzy słone, rani.
Autor nieznany nie zdradził swojego imienia nieprzypadkowo.
Nienawidzę dymu z papierosów, który wciąż wisi w powietrzu, w moim zagraconym pokoju.
Nienawiść zaślepia, gniew ogłusza, a ten kto pragnie zaspokoić żądzę zemsty, może przypadkiem napić się goryczy.
ach, melancholia dnia krótszego. ciepło schowane za pazuchę, ody na pluchę.
proszę, chociaż mnie wysłuchaj
celuj w księżyc, bo nawet jeśli nie trafisz, będziesz między gwiazdami
Każdy ból przemija, pani wielka poetko.
pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać
Ci ludzie bez serca są zmorą naszego świata, zarażają swoją obojętnością, powiększając swe szeregi i aby uniknąć tej choroby, trzeba się zakochać.
Jakie to żałosne gdy próbują nam wmówić swoją miłość.
We wzorzystym wazonie, na hebanowym stole więdną kwiaty…
Bo wiersze to całe moje życie…
A Ty zachorowałaś na pustkę, bo zasłoniłam Ci oczy, które mogły widzieć kolory, swoimi rękoma.
Wzdycham i wzruszam ramionami. Co łączyło mnie z tym człowiekiem? Chyba wszystko co najpiękniejsze.
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
