“pierwszy raz uniosłem głowę znad samotnych nut i spojrzałem w niebo tam, gdzie płynie marzeń wartki nurt”
“pierwszy raz uniosłem głowę znad samotnych nut i spojrzałem w niebo tam, gdzie płynie marzeń wartki nurt”
W wyobraźni, którą ciemnowłosa miała niestety, a może stety dość bujną Kim widziała jak oczy Jeon płoną, płoną pozostawiając czarne plamy zamiast tęczówek i źrenic.
,,Dla Ciebie jestem nikim. Nie widzisz mnie i nie starasz się o mnie, bo niby po co? Dobrze Cię rozumiem. Ja dla siebie także jestem nikim, nie widzę siebie (…). Ja myślę tylko o Tobie.”
Świat faluje mi przed oczami, nie wiem gdzie kończę się ja, a zaczyna świat. Nie wiem gdzie kończy się życie, a zaczyna śmierć. Nie wiem gdzie jest pomocna dłoń a fałsz. Nie wiem, nie wiem, nie wiem..
Słyszysz od innych, że masz idealne życie. Czy aby na pewno…?
What else can life offer me? More pain and suffering? I will politely decline.
Świat, który jest rządzony przez ludzi, którzy mają oczy w kolorze symbolizującym życie, nie może być zły, a jednak my; Szarzy, których los obdarzył zwykłymi szarymi oczami uważamy inaczej.
„Lecz ja nigdy nie zapomnę tego piekącego bólu, jaki mi zadali. Tej rany jaką po sobie zostawili. Nie zapomnę bezsilności, która wstrząsnęła moim sercem i moim ciałem, które błagało o litość.”
„Nic nie jest łatwe, gdy wychowałeś się w Rzymie, a byłeś dzieckiem greckiego boga. Trudno odnaleźć się w świecie, którego od najmłodszych lat miałeś nienawidzić. Ja jednak zawsze byłam inna.”
dziergam idealne żale, gotów wystawić je na drzazgach desek dramatycznych. zerknij! oto gna ta, co wypadła srokom z piórami, a jednak chwyta je za ogon.
Zastanawiałeś się, co by było, gdyby jutro nigdy nie nadeszło?
Jest jeden sposób by się stąd wydostać, jednak przypłacić trzeba życiem.
„A porcelana niestety jest tworzywem kruchym. Wystarczy tylko jedno uderzenie, a rozpada się… Bezpowrotnie.”
a, ach, ona wierszy nie pisze, choć zna jeszcze ciemniejszą i pustkę, i ciszę.
Pamiętacie tą wiejską dziewczynkę, która została uratowana z pożaru przez kurierkę, żonę zwiadowcy Willa Treaty?
„Nieszczęścia są słodkie, jak dojrzałe maliny, zbrodnie niewinne niczym zimne i przemoknięte mlekiem, płatki. Tragiczny śmiech, bawiące przerażenie. To horror czy komedia dla mojej psychiki?”
„Przecież na tym to życie polega. Coś było, minęło i już tego nie ma…”
„Poproś mnie kiedyś, abym zdefiniowała Ci własne szczęście. Zrobię to z chęcią, o ile nie zapomnę jak wygląda to uczucie”
,,Nie chciałam Cię zranić, Draco. Proszę, uwierz mi. Kiedy to czytasz, pewnie chcesz mnie poszukać i wyjaśnić. Ale nie znajdziesz mnie. I chcę Cię przeprosić raz jeszcze, bo kocham Cię, a nie mogłam.”
Miłość bywa miła Peter. Ale gdy się w niej zatracasz, zapominasz o całym świecie. Pojawiają się rezultaty. Zniszczyłeś nasz świat przez głupie uczucie, Peter.
Kiedyś byłam pewna siebie. Myślałam, że jestem najlepsza. Z czasem jednak zrozumiałam, że nie mogę być niepokonana.
Znów widzę uśmiechy. I myślę tylko o jednym: ile z tych uśmiechów jest fałszywych? I nagle jedna złowroga myśl przyszła mi do głowy: wszystkie.
,,(…) niektórym brakuje tego światła, nadziei, która wypełnia cały organizm. Pomoc to jedyne, co należy im wtedy nieść, jednak niektórzy widzą, a nie potrafią…”
you are my heart in human form
,,Istnieję! – wołam w pustkę, (…). Spodziewam się usłyszeć ciszę, jednak odpowiadają mi szepty, początkowo zlane w jeden niezrozumiały głos. To tak brzmi cisza…”
potykamy się wciąż na śliskich słowach i nie—całkiem rozwiązanych sznurówkach warg. najwyraźniej mówimy w obcych językach, a migi i gesty spowiła gęsta jak wymówki mgła.
Słyszę barwy; Widzę dźwięki. Czyż nie piękny na nie-jawie sen?
Głowa wciąż pragnie wzbicia się w powietrze, chce skrzydeł Dedala. Ale serce zmienia je w tę felerną parę Ikara i pali je w słońcu.
Samym swym widokiem w oczy się wrzynająca; Konwalia majowa, ciepłym wiatrem pachnąca.
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
