Nadzieja umiera ostatnia, a więc muszę sam spocząć w trumnie, aby i w niej Ciebie pochować.
Nadzieja umiera ostatnia, a więc muszę sam spocząć w trumnie, aby i w niej Ciebie pochować.
czasem desperacko potrzebujemy pomocy, ale nigdy nie wiadomo skąd ona przyjdzie…
Od kiedy tylko Cię poznałam, wiem, że noc jest blaskiem w Twoich oczach, w którym na zabój się zakochałam.
Kocham te chwile, kiedy o północy jeździmy razem po mieście.
One pill is all it takes.
Ciche sapnięcia, przeciągłe jęki, nachalne pocałunki, figlarne spojrzenia i zawadiackie uśmiechy – noce pana R. z pewnością nie należały do tych spędzonych spokojnie w domowym zaciszu.
Zawsze kochał połączenie wody i światła, zwłaszcza, jeśli to Twoje oczy dawały blask.
Mówią, że wszyscy dobrzy chłopcy idą do nieba. Ale źli chłopcy przynoszą niebo do Ciebie.
A kiedy biegłem przez ciemny las, na szyi czułem oddech śmierci. I samotności. Sam nie wiem co gorsze.
Kolejny raz patrzę w telefon, czekając na wiadomość od Ciebie, ale nic z tego. A obiecałeś, że będziesz pisał.
„(…) jakiemuś idiocie zachciało się spacerku do miejsca o nazwie prędzejzamarzniesznaśmierćniżcipowiem.”
Tysiące nieprzespanych nocy? Błąd, jest ich tylko dwadzieścia cztery.
Niczym Ikar unieść się ku Słońcu, którego nie widać na czarnym niebie nocy. Słuchać wskazówek szeptanych przez Wiatr. Pierwszy i ostatni raz wżyciu poczuć się wyzwolonym.
Podróże po kosmosie bywają piękne. Szczególnie, gdy zwiedzam niebo razem z Tobą. Zostaniesz moim księżycem?
W takim mieście jest trudno żyć. Niby ciągle są światła, ale pomiędzy ciemnymi uliczkami przekrada się mrok. Światło w różnym rozumieniu nie dociera wszędzie.
Podobno, „gdy jest się samotnym, kocha się zachody słońca”. Ale czyżby oznaczało to, że nawet obumarłe z tęsknoty serca zapominają o samotnym księżycu?
On, Ona i ciemne noce – czyli krótka historia o nieudanym poszukiwaniu znikających gwiazd.
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
