Czy przestraszenie bojącego się ciemności młodszego podczas gry w chowanego jest świetnym pomysłem?
Czy przestraszenie bojącego się ciemności młodszego podczas gry w chowanego jest świetnym pomysłem?
❝Czyli co zbyt duża ilość zmian może zrobić z ludzką psychiką. Czasami do spowodowania innego nastawienia potrzebny jest jednak tylko silny bodziec; przyjaciel… może.❞
❝Słońce i księżyc współgrały ze sobą od zalania dziejów. Zawsze szły ze sobą w parze, jedno podążało za drugim, nigdy się nie opuszczając. Tak też było właśnie z tą dwójką przyjaciół.❞
O tak, cień u moich stóp. Spójrz w dół, stał się jeszcze większy. Biegnę, ale on podąża za mną. Nikt nie mówił, że tu na górze będzie tak samotnie. Boję się, latanie tak wysoko jest przerażające.
Love is love – czyli o Taehyungu, który nie chce mieć rodzeństwa lub o Taehyungu, który darzy swojego młodszego brata wielkim uczuciem.
Byłaś wyjątkowa niczym róża, a jednak za późno doceniłem Twe piękno.
„—Przyjaciele czy konto w grze? Co jest bardziej warte, książę? — zapytał się retorycznie — prędzej czy później stracisz jedno i drugie.”
Czyli opowieść o zakazanym romansie, trudach władzy i niebezpieczeństwach wojny.
Po co były te wszystkie reguły, skoro teraz nie możemy mieć siebie nawzajem?
❝Ale bycie mieszczuchem ma też swoje plusy. Może w życiu nie posprzątam krowiego łajna, ale znam centrum Nowego Jorku jak własną kieszeń. I wiesz co, z chęcią cię oprowadzę.❞
— Lepiej z nimi nie zaczynaj. To M3, najpopularniejsi chłopcy w szkole. Mając z nimi spinę to jak posiadać przy sobie dziesięciu prześladowców.
Biegł przed siebie w ciemność mając nadzieję, że najgorsze już za nim. W rzeczywistości koszmar dopiero się rozpoczynał.
Boys are just placeholders, they come and they go. I’m making this world better, so why are you trying to stop me?
„[…] — Tak, to ja jestem tym koreańczykiem w masce, z którym spotykasz się co noc na dachu”
Z idealnymi wadami, popełniając idealne błędy, idealnie psując idealną zwyczajność.
„— To ja poprosiłbym białą herbatę — powiedział brunet, a gdy jego aksamitny głos powędrował do moich uszu, czułam się jakbym słuchała najpiękniejszej ballady na świecie.”
Hotel del Luna nie był wcale zwykłym hotelem. Był hotelem dla zmarłych, a jego właścicielami zostawali ludzie obarczeni grzechem niezwykle ciężkim.
Nie potrzebuję Twojego kodu nienawiści. Moim celem jest nadanie Twojej osobie istnienia. Ci, którzy jeszcze tego nie rozumieją ─ play back.
— Ah, zróbmy sobie dzień konfidencji. Co ty na to? Dowiem się choć trochę o tobie, a ty czegoś o mnie. Myślę, że to ciekawy pomysł.
To, co jest między nami, to tylko iluzja; nie znasz prawdziwego mnie i raczej nie chcesz poznać…
— Jednogłośnie stwierdzamy, że obowiązek gotowania zostaje przyznany Amy. — Dlaczego ja? — Mogę ja, jeśli chcesz żywić się spalonym jedzeniem i zginąć w pożarze.
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
