„- No to masz, pani, temat do pracy. – powiedziała z przekąsem Naurelle. – Wszak nieczęsto w pani otoczeniu dochodzi do morderstwa. […] Nadprogramowy denat, dodatkowa atrakcja wojaży, ot co!”
Zwykły spacer po Paryżu skończył się dla dwójki nieznajomych głębszym uczuciem. Los chciał jednak tak, że teraz jedno z nich musi szukać drugiego, aby się ze sobą ponownie zobaczyć.
Dusza ludzka jest nieokiełznana. Nigdy nie poznasz prawdziwego oblicza człowieka, bo zawsze zobaczysz tylko to, co będziesz chciał ujrzeć.
Astrid Smith ratuje pewnego staruszka z wypadku samochodowego. Gdy pierwszy raz odwiedza go w szpitalu ten prosi, aby co dzień do niego przychodziła. Dzień w dzień opowiada jej historie z dawnych lat.
❝Gwizdek sędziego oznaczał koniec czwartej kwarty, a co za tym idzie koniec meczu. Znów przegraliśmy. Znów zawiodłam. Do mnie należał ostatni rzut. Wygralibyśmy, ale jak zwykle nie trafiłam.❞
„Miłość – rodzaj choroby, która ani rozumnych, ani głupich nie oszczędza.”
Oh, skarbie, one po prostu muszą wyzbyć się cierpienia, którym stał się dla nich każdy dzień spędzony w tym miejscu.
Bo żyła w męczarniach codzienności, a zabrała ją czerwona koniczyna.
Potrafisz być blisko i daleko, doprowadzając mnie tym do szaleństwa. Balansujemy na krawędzi przyjaciele, a ktoś więcej, próbując znaleźć samych siebie. Powiedz mi, co z nami jest nie tak?
Po tych wszystkich latach uświadomiłam sobie swój błąd. Nigdy nie powinnam była Cię zostawiać, Shawnie. Czy damy radę razem jeszcze to naprawić? Tęsknię za Tobą jak za nikim innym…
Historia pewnej dziewczyny zapisana na kartach bordowego pamiętnika z ususzoną różą w środku.
Straciłem swój cel i z dnia na dzień granie twardziela jest wystarczająco trudne, gdy jest słońce, trudniejsze, gdy jest deszcz. Gdy byłem mały byłem taki pewny siebie.
Z mojego policzka spływa łza. Jedna, samotna łza, która wyraża cały mój ból i samotność. Może w mediach jestem uważana za silną kobietę i może faktycznie taka jestem, ale nie wytrzymam dłużej.
Miłość w czasie zawirowań, świat młodej Adelaide staje na głowie. Czy jej historia ma prawo skończyć się szczęśliwie?
Wykorzystuj wszystkie okazje, ponieważ nie wiesz, kiedy zdarzy się następna z nich…
„Jesteśmy potworami, nie zasługujemy na szczęśliwe zakończenie, a dopóki tego nie rozumiesz nie zrozumiesz dlaczego wciąż się ukrywamy w koronach drzew lub ciemnych jaskiniach kiedy widzimy człowieka”
Jest coś niezwykle przyjemnego we wsiadaniu do ostatniego wagonu, gdy pociąg już niemal rusza, a para zaczyna rozmywać świat w barwne plamy świateł. Prawie można uwierzyć w nieśmiertelność marzeń.
,,A on był dla mnie wszystkim. Oddałabym za niego życie, a on potrzebował dziedzica, mężczyzny, który kiedyś będzie rządził Anglią.”
„Wszyscy, co przejdą i będą patrzeć, powiedzą: „Jaki piękny kwiat!”. A Ty wtedy powiesz: „Kwiat ten należy do partyzanta, co życie swe za wolność dał!” Dobrze, moja najdroższa?”
Istnienie Polsce ma zapewnić wojna wraz z Piłsudskim, który tworzy Legiony. Czy to wszystko jest słuszne? Czy czwórka młodych ludzi się w ta wplącze? Wojna, konie, przyjaźń i miłość, uda się?
Chciałabym móc uciec w kompletnie inne miejsce. Gdzieś, gdzie jest inaczej niż w Rzymie. Gdzieś, gdzie ludzie nie są tacy okrutni. Gdzieś, gdzie w końcu będę wolna. Czy ty też nie marzysz o wolności?
Z czasem miejsce przestało być nakryciem dla dusz zmarłych, a dla niespodziewanych gości. Pomimo tego, dusze zmarłych ciągle przychodziły i przychodzą by odwiedzać swoich bliskich w dniu Wigilii.
Dopiero teraz zrozumiałam że koniec świata wcale nie oznacza dalekiej przyszłości.
Uroki spowodowane pandemią, nie muszą konkretnie wywoływać pozytywnych emocji. W tym przypadku przeważa tu mrok, który stał się zbyt przyjemny dla ludzkich oczu.
Zapomniałem o wszystkim, o formalnościach w sprawie pogrzebu, o ugotowaniu obiadu, odprowadzeniu córki do przedszkola…
„[…] uśmiechnął się do jego matki i odszedł, nie do końca zdając sobie sprawę z tego, że znalazł maluką Przyszłość. Przyszłość, której dzieci jeszcze zawalczą o Polskę.”
Te dziewczyny już nigdy nie przyjmą od nikogo kwiatów. Będą się ich brzydzić do końca swoich dni.
Możesz udawać, że za mną nie tęsknisz. Możesz udawać, że Cię nie obchodzę. Lecz jedyne czego pragniesz to pocałować właśnie mnie. Och, co za szkoda, że mnie tam nie ma…
Czy życie w blasku reflektorów może być szczęśliwe?
Podczas zamieci straciłaś przytomność i znalazłaś się w domu chłopaka, który podaje się za syna… Mikołaja! Pomóż mu w jego problemie i przeżyj z nim przygodę, oraz koniecznie sprawdź co Ci podarował
Śmierć przyszła niezwykle szybko, lecz rozgrzeszenie Boga było nieugięte.
Byłam naiwna. Wciąż wchodziłam do tej samej rzeki, a ty to wykorzystywałaś, by zniszczyć mnie jeszcze bardziej
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
![katharsis [opowiadanie interaktywne]](https://samequizy.pl/wp-content/uploads/2020/03/filing_images_62813e499aa0.jpeg)
