Proszę, wróć do domu Wyrzuć śmieci I marzenia z kieszeni Stwórzmy nowe
Weź złap mnie za ręce I nie zostawiaj już nigdy więcej
I wtedy ucichło krakanie, a rozległ się śpiew ptaków.
Łzy spływają po policzkach, ale to łzy radości Dzięki tobie nawet najgorsi ludzie są znośni
Choć minął czasu szmat Dotrzymam obietnicy sprzed lat
,,Wypowiedz to jedno zaklęcie, nie chcę trwać w myśli obłędzie”
Jak nawijał Taco Hemingway Twoje włosy pachną jak ostatnie dni wakacji
I pewnie gdyby była poetką to spisałaby to wszystko. Ale była dzieckiem. Chciała zapisać to w miejscu, z którego nic nie ucieknie. W swoim sercu.
W ręce połamane róże Nie wytrzymam tego dłużej
Podcinają skrzydła Potem każą latać
Czarne róże w płucach, symbole tych utraconych chwil, widmowe wspomnienia, które duszę mego serca napełniają.
Wyrządziłam ludziom dużo krzywdy Choć próbuję, to jej nie odwrócę nigdy
Jakbym przeżyła o jedno rozczarowanie za dużo.
I tak będzie aż do końca Sam będę oglądać zachody słońca
to my, poeci wiatru, wietrzni pisarze
Nie chodzi tu o branie ślubu, tylko o przyrzeczenie czegoś komuś, jak ktoś pyta.
Nie chcę cierpieć już nigdy więcej Ale to nieuniknione jak ta jesień
Idzie jesień Liście spadają z drzew Zupełnie jak Ja spadam W swój dół
Wiersz o greckiej bogini ciemności, o której mało się słyszy w szkołach.
Znów czuję dreszcze Całuj mnie jeszcze Tempo moich myśli mnie zabija Wytrzymaj ze mną, jeszcze tylko chwila
Jesteśmy tylko dziećmi Na popsutym Placu zabaw
Zapomniał o Tobie nawet Bóg Ale ja będę pamiętała Bo wiem jak to jest, gdy życie zwala z nóg Nigdy nie będę cię oceniała
Tam jest przepaść. Tam jest wiatr, z którym chcę latać. Tam jest koniec.
Czy naprawdę nie widzisz, że bez niego ćma jest niczym?
,,Apollinie, przepraszam Cię za to jak zniszczę Ci nadchodzące lato Poprzez mą bezsensowną odę Która przypomina z kibla wodę.”
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
