Wyniki etapu pierwszego!
Samotność cicho siada obok, nie pyta, czy może — po prostu jest.
I gdy świt przyjdzie, mgła rozproszy się w milczeniu, Pozostawiając tylko echo krzyku i liści wirujących w pustce.
Nie bój się pisać! Pokaż, co potrafisz i przejdź przez wszystkie etapy aż do finału! ️
Ręce jak gwiazdy — płoną, tworzą, ciało jak pieśń — bez końca, bez zgody.
Zastanawiał się, czy w tych kroplach, które spływały po szybie, jest coś, co przypomina łzy.
Bo miłość to nie dotyk, lecz obecność, nie obietnica — a trwanie pomimo.
Dotyk to język, nie obietnica, a głód – bez brzegu, bez spokoju.
Więc stoję. Milczę. I udaję, że to tylko lustro, a nie wyrok.
Zamknij oczy, wstrzymaj dech, jestem tu… ja — śmierć.
Patrzył w lustro i widział drogę, nie cel — bo chłopcem był nie z daru, lecz z odwagi.
I tak minęły lata. Klasztor zapadł się w ruinę, wioska znikła, a wzgórze zarosło lasem. Nikt już nie pamiętał imion tamtych dwóch. Tylko róża wciąż kwitła.
Bo silna kobieta nie znaczy bez lęku — lecz taka, co mimo lęku — trwa.
I tylko cisza po uczcie jest prawdziwa, bo nikt nie wie, kto został zjedzony, a kto wciąż głodny.
I nawet śmierć, co zamyka usta, nie mogła zabić pytań w rozmowie.
Atalanto — córko gór i burz, twoje imię brzmi jak echo po biegu.
I tak zaczyna się moja opowieść – opowieść o mnie, o chłopcu, który przyjechał do Grecji, by odnaleźć siebie, i o Olivierze, który stał się światłem w jego mroku.
A jednak — w płomieniach Troi to jej oczy były najczystsze, bo znała kres i mimo to patrzyła.
Lecz, kochanie, na wszystko jest odpowiedź.
.Dionysus.