to my, poeci wiatru, wietrzni pisarze
to my, poeci wiatru, wietrzni pisarze
Czy ktoś by był zły na wiatr, który mnie na ziemię z powrotem, martwą pokierował?
Tam jest przepaść. Tam jest wiatr, z którym chcę latać. Tam jest koniec.
Podmuch był najlepszym towarzystwem, gdy księżniczka była sama. Choć tak naprawdę zawsze była samotna, dlatego stawał się jej wiernym kompanem. Tylko nie mógł się odezwać, jakby niemal nie istniał.
Niczym Ikar unieść się ku Słońcu, którego nie widać na czarnym niebie nocy. Słuchać wskazówek szeptanych przez Wiatr. Pierwszy i ostatni raz wżyciu poczuć się wyzwolonym.
Ta jesień będzie smutna, bo bez Ciebie spędzona…
„Wirowała i tańczyła, dała się porwać wiatrowi.”
jak wiele chwil przeminęło, że nie da się nas naprawić?
❝— To dziwne — wypalił nagle Norrington. — Co? — spytała Charlotte. — Za każdym razem, gdy jakaś chwila była dla nas ważna, wiał wiatr. Zauważyłaś to? — Może to magia Hogwartu — zaśmiała się Lotte.❞
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
