W tym spojrzeniu ostrze i obietnica, w tym smaku koniec i początek.
Wyniki etapu pierwszego!
I gdy świt przyjdzie, mgła rozproszy się w milczeniu, Pozostawiając tylko echo krzyku i liści wirujących w pustce.
Nie bój się pisać! Pokaż, co potrafisz i przejdź przez wszystkie etapy aż do finału! ️
Ręce jak gwiazdy — płoną, tworzą, ciało jak pieśń — bez końca, bez zgody.
Zastanawiał się, czy w tych kroplach, które spływały po szybie, jest coś, co przypomina łzy.
Bo miłość to nie dotyk, lecz obecność, nie obietnica — a trwanie pomimo.
Dotyk to język, nie obietnica, a głód – bez brzegu, bez spokoju.
Więc stoję. Milczę. I udaję, że to tylko lustro, a nie wyrok.
Zamknij oczy, wstrzymaj dech, jestem tu… ja — śmierć.
Patrzył w lustro i widział drogę, nie cel — bo chłopcem był nie z daru, lecz z odwagi.
Bo silna kobieta nie znaczy bez lęku — lecz taka, co mimo lęku — trwa.
I tylko cisza po uczcie jest prawdziwa, bo nikt nie wie, kto został zjedzony, a kto wciąż głodny.
I nawet śmierć, co zamyka usta, nie mogła zabić pytań w rozmowie.
Atalanto — córko gór i burz, twoje imię brzmi jak echo po biegu.
A jednak — w płomieniach Troi to jej oczy były najczystsze, bo znała kres i mimo to patrzyła.
Niech słyszą. Bo chłopcy też krwawią w milczeniu, a ich łzy też mają imię.
Wciąż czeka. Nie na człowieka, lecz na chwilę, gdy morze odda jej serce.
Goździki — kwiaty ludzi cichych, którzy kochają bez fanfar, ale do końca.
Miłość bez dotyku, bez odpowiedzi, lecz tak głęboka — że aż raniła skały.
Czasem, gdy spada gwiazda, to tylko kropla z jego tęsknoty, spóźniona łza za ziemią.
.Dionysus.