[…] Lekko się uśmiechnąłem i położyłem broń obok mężczyzny. – Niewesołych świąt. […]
[…] Lekko się uśmiechnąłem i położyłem broń obok mężczyzny. – Niewesołych świąt. […]
Wycierając łzy, które były zbyt częstym gościem na mojej twarzy zrozumiałam, jak wiele razy zawiodłam tę piękną kobietę z lustra. Obiecałam sobie, że tego nie zrobię. Złamała obietnicę, tą i następną.
Tęskniłam za bajką, która nigdy nie istniała. Brakowało mi świata, który stworzyłam. Szukałam siebie, gubiąc drogę do domu. Odnalazłam swoje szczęście, odnalazłam swoje niebo.
Czarne wspomnienia o uschniętych kwiatach na cmentarzach wkradają się do umysłu. Właśnie, dlaczego groby zostały tak zapomniane?
Kiedyś go zabije – ODWAGA.
Nienawidzę dymu z papierosów, który wciąż wisi w powietrzu, w moim zagraconym pokoju.
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
