w aksamit spowitym pudełku przyszło wam żyć. dlaczego tak?
persis-tence
porwały nas wichry miłości, więc czemu wciąż cię przy mnie nie ma?
❝porcelanowa laleczko bądź idealna.❞
Wymyśliłam te ludzie
❝Dlaczego mam wrażenie, że będę dla was obca?❞
Porcelanowa baletnica pozostaje niewzruszona w swym pięknie. A ja muszę się przewietrzyć.
He’s so bad, but I don’t care. By the time.
Jakby jutro ważniejsze niż dzisiaj, jakbyśmy dzisiaj zapomnieli o wczoraj.
❝Grają marsz żałobny, co dobrym jest omenem. Wącham zgniłą ziemię, zatruwam się tlenem.❞
Czasami nazywam się Panią Niewystarczającą, a moim największym lękiem jest zwątpienie.
Niewierni artyści swoim muzom muszą srogo za to zapłacić.
„ — Jestem jak pieróg — powtarzam, mocniej zaciskając palce na srebrnym widelcu.”
❝To tylko zbłąkane i zagubione dusze, które były zbyt słabe, żeby przetrwać.❞
Podczas spotkania miłośników literatury panna Earnshaw umiera. Wszystko wskazuje na atak serca, choć pewne okoliczności pozwalają w to wątpić. Wciel się w rolę detektywa i rozwiąż zagadkę jej śmierci.
Czekam nie na księcia z bajki, który przyniesie mi mój pantofelek, lecz na szewca, który przygotuje dla mnie buty, które sprawią, że bezpiecznie będę mogła ruszyć w świat.
Ania Shirley poszukuje nowych członków Klubu. Czy ty nadawałabyś się na jednego z nich?
Zaszczytem byłoby dla mnie umrzeć przy Twoim boku. Nawet jeżeli miałaby uderzyć w nas ciężarówka. Życie jest za długie, gdy jesteś bardzo samotny.
❝Miłość w swej prostej i nieśmiałej mowie powie najwięcej, kiedy najmniej powie.❞
wolę się z tobą przyjaźnić i mieć cię blisko, niż powiedzieć dwa słowa za dużo i stracić cię na zawsze
Z radości może i zatańczę, gdy wszyscy odwrócą wzrok, bo teraz to trochę głupio w świetle reflektorów zademonstrować uczucia.
Antoni Motyl to ogromny miłośnik teatru, kwiatów, a przede wszystkim kawy! Jest niezwykle zabiegany, ale może właśnie dzięki temu pozna kogoś, na kogo czekał całe życie?
A maski opadły podobnie jak kurtyna.
„Czarodzieje to nie ludzie, to ideologia!”😤
Pokażę Ci parę momentów, dla których naprawdę warto było żyć.
We wzorzystym wazonie, na hebanowym stole więdną kwiaty…
Wciąż się zastanawiam, kto więcej stracił. Ty tracąc mnie, czy ja tracąc siebie?
I wiecie, zgadzam się na wszystko: potępię, zapomnę, dam pociechę wrogowi, ciemność będzie jasna, a grzech piękny.
Pamiętam smak soczystych owoców i zapach letniego powietrza. Uwielbiałem jeść z tobą słodkie gruszki i brzoskwinie. Szkoda, że zamieniłeś to wszystko na betonowe miasto.
a te wyniosłe rudowłose damy domagają się sensu istnienia.
Panny bezimienne, zostawiają biustonosze w Twojej sypialni i hotelowych pokojach i imienna ja, której nigdy nie zauważysz.
persis-tence