Czuję już tylko tą wszechobecną nicość. Codzienną, okropną nicość…
Czuję już tylko tą wszechobecną nicość. Codzienną, okropną nicość…
Moja własna definicja ideału.
,,Wszyscy uważają naszą rodzinę za idealną, ale nikt nie widzi mojej głodzącej się siostry, brata który pod poduszką ma zakrwawioną żyletkę, ani mnie – której przez całe życie psychika sięgnęła dna.”
O tak, cień u moich stóp. Spójrz w dół, stał się jeszcze większy. Biegnę, ale on podąża za mną. Nikt nie mówił, że tu na górze będzie tak samotnie. Boję się, latanie tak wysoko jest przerażające.
Chciałabym mieć taką kobietę jak Ty. Nieidealną, z najpiękniejszymi wadami jakie kiedykolwiek poznałam.
Z idealnymi wadami, popełniając idealne błędy, idealnie psując idealną zwyczajność.
Gdy wreszcie pojawił się ideał, świat nabrał barw, a on sam stał się moim nałogiem.
„Nie potrafisz spojrzeć w głębię mej duszy, kruszącej się, jak zwiędnięty płatek róży.”
❝porcelanowa laleczko bądź idealna.❞
Przeczuwałam, że galaktycznemu niebu mogę zaufać bardziej, niż tobie.
Bo perfekcja jest wtedy, gdy czerń i biel stają się jednością.
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
