Poetyckość wyparowała wraz z ostatnim papierosem.
EverlastingPoet
Fiołki nie wyglądają już tak pięknie, odkąd zasadziłam obok nich maki koloru Twych włosów.
Gloryfikuję te chwile. Zakochałam się w niedoli.
Nigdy nie było dla poetów słońca na niebie, więc nauczyli się hodować jego promienie w swych duszach.
Mało mnie zostanie wśród tych polnych kwiatów, a matka natura grzechów wybaczyć nie zdoła.
Z przypadku się wzięła zieleń w umysłach, które przespały wiosnę i na jesień postanowiły zakwitnąć.
Wywody Artystów zapadły już w zimowy sen, przykryte szronem głuchych na nie uszu.
Zabraknie na świecie prawdy, o której mógłby pisać.
[…] a kwiaty już zapomniały, jak kwitnąć.
Nie chcieliśmy przyznać, że jest nam dobrze, dopóki nie zaczęło dziać się źle.
Nie mam czasu żałować i rozmyślać, gdy egzystencja leje się strumieniami przez palce.
I jakoś nie boli wcale świadomość, że ta błogość nie trwa wiecznie.
[…] i tyle nas dzieli, ile odcieni bieli na zasłonach przy szpitalnych łóżkach wchłania łzy.
Zapraszam do zapoznania się z planem wyczekiwanych przez Was recenzji!
Dzieci złej dekady.
Sprowadzasz wszystko do metafor, których sensu sama nie byłabyś w stanie wyjaśnić.
Poezja nie zna cnoty wierności.
I oby wieczność nie dobiegła nam końca.
Obrzydzam sobie żałobę, bo jest taka komercyjna.
Przekwitła nam pewność.
Wyrzuty sumienia mają smak winogron, ale łatwo się udławić zbyt wielką ich kiścią.
Nikt nie rodzi się uwiązany.
Karmelizujemy nasze emocje.
Oto odpowiedzi na Wasze pytania. Zapraszam!
Nie sięgną nas słowa, bo stało się jasne, że nawet w kunszcie największych poetów są zbędne.
Szczęśliwi czasu nie liczą.
Bo gdy zamieć pustoszy nasze umysły tęsknotą, ulice nie są już tak znajome.
Może lepiej zacząć oddychać, niż nocami śnić o tlenie, lecz bojąc się go zaczerpnąć.
Białe wspomnienia wracają, gdy w dłonie klasnę.
I za taką Tobą będę tęsknić, jeśli kiedykolwiek przyjdzie nam się rozstać.
Jeszcze nie musimy mówić, że jesteśmy martwi.
Wolność na uwięzi nie jest już wolnością.
I przyszedł ten dzień, gdy pękło jej serce.
Czy to, że w ptasie horyzonty się odziejemy, skrzydlatymi nas uczyni?
To nasz prawdziwy świat, czy ten, który przedwczoraj wymyśliliśmy?
EverlastingPoet