Chyba stałam się jeńcem nawyku wyolbrzymiania rzeczywistości.
EverlastingPoet
Czy ukoisz mnie, antonimie perfekcji, i ukołyszesz do snu?
Najchętniej obsadziłabym tobą wszystkie sady świata.
[…] świat, który rozerwał mnie pięknem.
Już tak upoetyzowaliśmy życie, że nie umiemy zamknąć się w czterech ścianach i wyłączyć myśli.
Pisz do mnie, artysto, wylewaj swe gorzkie żale i zwierzaj się z marzeń tych wszystkich, które goniłeś aż do samej przepaści.
Jeszcze wczoraj przysięgłabym, że każdy poeta na tym świecie oddycha różami.
Gloryfikuję te chwile. Zakochałam się w niedoli.
Nieład ochrzciłam swą inspiracją, a morze domem.
Lampa pod sufitem zdawała się być reflektorem oświetlającym tę wyimaginowaną scenę, podczas której była tylko ich dwójka i zapach kawy na stole. Nic więcej się nie liczyło.
Naiwność artystyczna to choroba dwudziestego pierwszego wieku.
Rzym legł u naszych stóp, a my jednym kopnięciem zburzyliśmy Panteon.
Nie odmówię kolejnej dawki przeszłości.
Na siłę chcę wyhodować w sobie cząstkę ciebie.
Poetyckość wyparowała wraz z ostatnim papierosem.
Fiołki nie wyglądają już tak pięknie, odkąd zasadziłam obok nich maki koloru Twych włosów.
Nigdy nie było dla poetów słońca na niebie, więc nauczyli się hodować jego promienie w swych duszach.
Mało mnie zostanie wśród tych polnych kwiatów, a matka natura grzechów wybaczyć nie zdoła.
Z przypadku się wzięła zieleń w umysłach, które przespały wiosnę i na jesień postanowiły zakwitnąć.
Wywody Artystów zapadły już w zimowy sen, przykryte szronem głuchych na nie uszu.
Zabraknie na świecie prawdy, o której mógłby pisać.
[…] a kwiaty już zapomniały, jak kwitnąć.
Nie chcieliśmy przyznać, że jest nam dobrze, dopóki nie zaczęło dziać się źle.
Nie mam czasu żałować i rozmyślać, gdy egzystencja leje się strumieniami przez palce.
I jakoś nie boli wcale świadomość, że ta błogość nie trwa wiecznie.
[…] i tyle nas dzieli, ile odcieni bieli na zasłonach przy szpitalnych łóżkach wchłania łzy.
Zapraszam do zapoznania się z planem wyczekiwanych przez Was recenzji!
Dzieci złej dekady.
Sprowadzasz wszystko do metafor, których sensu sama nie byłabyś w stanie wyjaśnić.
Poezja nie zna cnoty wierności.
I oby wieczność nie dobiegła nam końca.
Obrzydzam sobie żałobę, bo jest taka komercyjna.
Przekwitła nam pewność.
Wyrzuty sumienia mają smak winogron, ale łatwo się udławić zbyt wielką ich kiścią.
Nikt nie rodzi się uwiązany.
EverlastingPoet