Nie ma już mnie i nie ma już Ciebie.
Aleksandra_Nienna
Może to wariactwo
Każdy ból przemija, pani wielka poetko.
Oddycham z ustami zaciśniętymi w zbyt wąski uśmiech.
Poczuć ciepło skóry i gorąc rozlanych na twarz łez.
Niewierni artyści swoim muzom muszą srogo za to zapłacić.
Więc włos mi z głowy nie spadnie.
Nie mam już serca.
Zaszczytem byłoby dla mnie umrzeć przy Twoim boku. Nawet jeżeli miałaby uderzyć w nas ciężarówka. Życie jest za długie, gdy jesteś bardzo samotny.
Dzieci pseudopoezji, dzieci pseudomiłości
Tobie oddałam wszystkie swoje spadające gwiazdy.
Starałam się wielką miłość uzyskać.
Głód to choroba cywilizacyjna.
Aby wybaczyć wszystkie swoje porażki.
Aż serce nie pęknie.
Czuję się tak samotnie posiadając tylko Ciebie.
Dwudziesta trzecia godzina to najidealniejsza pora Wszechświata.
Aby jego dłonie mogłyby być czerwone
Po nocach jej się śni, że jest wyśmiewana i poniżana.
Nie doceniają siebie jako inspiracji. Nie widzą w sobie muzy.
Bo brakuje mi jeszcze ostatniego zdania
Podróż przez wszystkie stany mojego umysłu
Popadasz coraz dalej w nierozumienie mnie.
Słyszę te skrzypce i szept morza. Nie chcę już więcej ich przemocy.
Zbyt będziemy tęsknić za Twoja sztuka, aby odejść z tego świata.
Boże, ależ ja Cię kocham!
Ludzie mają za duże ambicje, nawet nie zauważają momentu, kiedy stoją z sznurkiem w dłoni.
Tak, jesteśmy winni tego czynu. Upoiliśmy nasze dzieci, zabierając im możliwość decyzji, mówiąc im, iż ten stan jest normalny, jak u wszystkich dorosłych.
Czuję się tak bardzo winna, słuchając tej symfonii gorzkich myśli, śpiewanej cichym głosem przez zastępy aniołów.
Tyle mogłeś mi powiedzieć, a wybrałeś akurat tę najgorszą opcję.
Aleksandra_Nienna