Mały Książę po ukąszeniu przez żmiję wraca na B-612, gdzie natyka się na usychającą Różę i rozrywające ziemię baobaby.
.compelling.
Aż serce nie pęknie.
Przysięgam Ci, moja nieidealna Mademoiselle, że jeszcze odkupię nasz byt. Usiądę w naszym ubogim saloniku, naleję do kieliszków szampana i dam Ci dziecinną, naiwną wiarę, że wszystko będzie dobrze.
Mamo, jesteś boginią. Największym cudem, jaki przy sobie mam.
Dwudziesta trzecia godzina to najidealniejsza pora Wszechświata.
Napiszmy nowy akapit. Kolejny wers, inna historia, piękniejsze zakończenie. Tak właśnie robią wielcy artyści, nieprawdaż?
Aby jego dłonie mogłyby być czerwone
Nie doceniają siebie jako inspiracji. Nie widzą w sobie muzy.
Chciałabym pisać o podniosłych sprawach, ale trochę ze mnie nienatchniona dziewucha.
A te eleganckie damy dławią się soczystymi wiśniami, które dostały od ekstrawaganckich panów.
Bo brakuje mi jeszcze ostatniego zdania
Czy nadal jestem artystką? Czy ta część mnie już na zawsze przepadła? Co zrobiłeś ze mną, losie? Co pozwoliłam ci ze sobą zrobić…?
Słyszę te skrzypce i szept morza. Nie chcę już więcej ich przemocy.
Chcę usłyszeć to jedno ,,rozumiem”, a nawet słowa, że jestem beznadziejny. Tylko mów. Cokolwiek, nawet kłamstwa. Bo cisza pogłębia me lęki.
Zbyt będziemy tęsknić za Twoja sztuka, aby odejść z tego świata.
Chłopcy mają to do siebie, że nie powinni myśleć o romantycznej miłości między sobą w mieście zakochanych. To nieodpowiednie zakochać się w paryskiej wiośnie, kiedy jest się chłopcem.
Dałam Ci wszystko co mogłam i boli mnie to, że zamiast myśleć o zaufaniu, sercu i wsparciu, skupiasz się jedynie na tym, że dałam Ci swoje ciało.
I łzawiły mu oczy.
To nie ja powinnam zostać wygnana z raju, lecz mój Adam.
Czuję się tak bardzo winna, słuchając tej symfonii gorzkich myśli, śpiewanej cichym głosem przez zastępy aniołów.
Tyle mogłeś mi powiedzieć, a wybrałeś akurat tę najgorszą opcję.
Wypchaj się. Bo dla mnie jest idealnie.
Pewnego ranka znów będę szukać cię wśród tłumu pustych spojrzeń.
Byłaś beznadziejną kobietą, wiesz?
Szukając dobrego materiału na artykuł młoda dziennikarka Felicity Gauthier, wplątuje się w sprawę zabójstwa znanego francuskiego malarza. W precedensie pomaga jej wnuczek zmarłego artysty.
Nie ma już nikogo, kto pokocha wschody słońca.
człowiek dla człowieka tylko człowiekiem.
Ach, jak wiele było momentów, do których chce się wracać…
Uśmierzam ból, który sam zadawałem, krwistą cherry. Brzydzę się czerwienią.
Bądź jak kwiat, jak kwiat na tafli jeziora.
Jesteś ciekaw? Sprawdź!
.compelling.