I znów czułam ten cierpki zapach Twoich perfum.
I znów czułam ten cierpki zapach Twoich perfum.
Jesteśmy jak sekret, który nie może wyjść na jaw…
Nadal jesteś moim narkotykiem Kochanie, ale już nie wprawisz mnie w stan odurzenia.
Mam dziesięć stron. Każde spowite z cierpienia i smutku. Bólu i udręki. Dziesięć różnych charakterów i dziesięć historii.
To wszystko o co proszę. Czy to zbyt dużo?
Tak jak zachowania, źli ludzie też nie muszą mieć usprawiedliwień.
Chmury miały w końcu przestać patrzeć na nią z góry.
Nawet przetarte kolana oraz krwiste łzy nic tu nie zdziałają.
Urok smutnych historii przestaje być taki urokliwy, kiedy dociera do mnie, że nie piszę już zwykłych zdań, a spowiadam się klawiaturze.
Z pozoru przypadkowe spotkani, które wydaj się początkiem wspaniałego romansu. Niespodziewanie przemienia się w najgorszy koszmar w moim życiu.
Bo Twoje okrucieństwo jest jakieś takie piękne.
„Podczas, gdy powinien pragnąć się stamtąd wyrwać, on zaczął tym żyć. Wiadome już było, że przegra walkę z własnymi demonami.”
Mój świat zawisł na dwóch słowach, których nie jestem w stanie wypowiedzieć.
Jesteś mordercą. Powinnaś dostać dożywocie, bo ja do końca życia się nie pozbieram.
A tutaj znów słychać tą jakże przesłodzoną serenadę.
Po co nam umiejętność kochania, kiedy musimy się nauczyć, że nie mamy szansy na przetrwanie?
– Ale niestety nie mogę zostać. – dopowiedział, gładząc jednym palcem mój policzek mokry od łez.
Hufflepuff to dom słabeuszy, niezdar. Nudny i beznadziejny! Też tak sądzisz? W takim razie pozwól, że opowiem Ci moją historię. Może wpłynie ona choć trochę na Twoje zdanie, na temat tego domu.
Koloru łez nigdy nie potrafiłam określić.
…ale tego nie wiesz, bo nie pytałaś.
Ona nigdy nie będzie taka jak dawniej. Pochłonęła ją ciemność, z której już nigdy się nie uwolni, jeśli po jej policzkach nadal będą leciały ciemne łzy…
Nie mam już łez, żeby dalej płakać… I zaczęło mi się to podobać…
Będę siedzieć i patrzeć na Twoje czyny. Ale to nic, bo kocham sposób, w jaki mnie ranisz.
Przypominałem sobie Twoje oczy i to, że tak bardzo Cię skrzywdziłem. Dlatego tęskniłem w milczeniu.
Nasza relacja była jak gra, każda ma swoje zakończenie. Nasza relacja była jak zabawa. W życiu każdego z nas przychodzi taki czas kiedy dorastamy i wyrzucamy zabawki do kosza. Chyba nadszedł ten czas
Oddajmy niebu gwiazdy, nieładnie kraść.
Zamknięta w pesymistycznym cmentarzu martwych serc, zwanym pokojem płaczu.
I skoro wiesz już, jak rozbita jestem, co stoi nam na przeszkodzie, byśmy zapomnieli o cieniu otoczenia?
Tak strasznie za Tobą tęsknię…
Szybsza, lepsza, wygodniejsza
