Nie chcę cierpieć już nigdy więcej Ale to nieuniknione jak ta jesień
Jak cię nie ma Tracę kolor To nie ściema Chce być z tobą
I każdy koniec To nowy początek
Znikniemy dla innych Nie będziemy szukać winnych Będziemy tylko dla siebie W swoim prywatnym niebie
Idzie jesień Liście spadają z drzew Zupełnie jak Ja spadam W swój dół
Mieszkamy razem, ale wcale ze sobą nie rozmawiamy. Spędzamy wspólnie czas tylko z mojej inicjatywy. Zachowujesz się jak martwa.
Wpadnij, zapisz się.
Pomimo, że jeszcze nie leżę w grobie To umieram na myśl o tobie
I kiedy materac ugiął się pod moim ciężarem, rozpłakałam się. Nie były to łzy bezsilności. Był to krzyk z głębi mojego złamanego serca.
Kiedy wszystko jest o wiele piękniejsze, ale i bardziej ulotne. I on taki był. Ulotny.
Stracę wszystko o czym marzyłam O bezpiecznym domu, który zniszczyłam
Chyba życie nas znienawidziło Dobre, ludzkie życie się skończyło
Jak nawijał Taco Hemingway Twoje włosy pachną jak ostatnie dni wakacji
Znów czuję dreszcze Całuj mnie jeszcze Tempo moich myśli mnie zabija Wytrzymaj ze mną, jeszcze tylko chwila
Drugie miejsce jest moje Ot co, piąte koło u wozu, gdy jesteśmy troje
Tu nie ryczeć nie wypada Ta wódka na poprawę humoru się nada
Bo przecież to nie ten wiek,by źle się czuć Trzeba dobrze się uczyć,plany na przyszłość snuć
Biedronka zakumanizowana? Co teraz? Czy Paryż to przetrwa? [Uwaga, spoilery z serialu]
Choć nie powinnam pisać ciągle smutów, Jeszcze hejterów wyjebie z butów.
Tak oto nastąpił początek końca ludzkości. Przez Mirę, krwawą Bogini.
Przekonaj się!
W końcu miałeś dość. Odszedłeś, mówiąc, że cię nie kocham. Miałeś mi za złe, że nie potrafiłam ci tego powiedzieć.
Zostawiłaś mi żal na skórze Chyba nigdy się już nie zadurzę
Jesteśmy tylko dziećmi Na popsutym Placu zabaw
Jak co dzień szłam do szkoły. I jak co dzień podążał za mną ten biały kocur. Kiedyś nie dawał się głaskać, a teraz? Łasi się jak może, kiedy tylko mnie widzi. Jest dla mnie trochę jak anioł stróż.
Może to mój ostatni smutny wiersz… Może słucham ostatniej smutnej piosenki…
Zapomniał o Tobie nawet Bóg Ale ja będę pamiętała Bo wiem jak to jest, gdy życie zwala z nóg Nigdy nie będę cię oceniała
Ciągle jakieś leki Chcę wyjść stąd Nadal czuję lęki Ale nie wiem dokąd
Pragnę kochać, ale kogoś innego, niż ciebie.
Rany na nadgarstkach przypominają o bólu W mojej głowie głośno jak w ulu
W ręce połamane róże Nie wytrzymam tego dłużej
PaniParanoiczka