Auriel
Jak to jest być artystą? Wymyślać poezję, tworzyć historię długą i zachwycającą? Czasem marzy mi się być jednym z nich. Ktoś powie, że jestem, a ktoś inny, że nie. Ja sama, powiem tylko, że nie wiem.
Króluję w moim małym królestwie słoneczników. Spędzam z nimi prawie każdą chwilę latem. A zimą tęsknię za nimi, patrząc na obrazy, gdzie jest ich pełno.
Jesteśmy tylko ludźmi, popełniamy błędy i nie możemy żyć bez powietrza.
Wiem, że kiedy to czytasz, nie żyję już od dawna, ale pamiętaj, że mocno cię kocham i patrzę z nieba na ciebie. Jesteś moim małym cudem, dlatego oddałam za ciebie życie, synku, pamiętaj o tym.
To nie ja kłamałam, nie ja oszukiwałam, więc czemu tak ze mną postępujecie?
Za bardzo czuję, za bardzo jestem wrażliwa. Wszystko za bardzo.
W ciemności łatwiej rozpoznać światło. W życiu można się zagubić.
Tańcząc coraz szybciej, bałam się, że mnie nie dostrzeżesz.
Zaczęliśmy tę grę razem, skończymy osobno
Wczoraj razem się śmiałyśmy, dzisiaj słyszę z daleka wasze rozmowy. Ja już przestałam być potrzebna.
Jeśli śmierć miała przyjść, to co za różnica w jakim momencie ją zastanie?
Jak słodko było na początku, potem tylko gorzej…
Jestem zmęczona, nie rozumiesz mnie tak jak powinieneś, dlaczego? Nie śpij!
Tęsknię, teraz już to wiem. Słyszysz? Tylko trochę boję się kochać. Przepraszam.
Byłam jak oni, ale przeżylam. Wygrałam. Opowiem ci o tym, tylko się nie przeraź niezrozumieniem. To nic.
Nigdy o tobie nie zapomnę.
Pieśń nimfy rozbrzmiewała wzdłuż rzeki. Delikatny głos śpiewał w nieznanym języku o powstaniu opiekunów.
Mówią na mnie złodziej serc. O tak, to dobra nazwa. Tyle serc już ukradłem…
Och, już zrozumiałam, wszyscy postrzeleni jesteśmy królami i królowymi.
Ze łzami w oczach patrzyłam na tego, który mnie zmienił, a teraz sam to niszczy. Niszczy mnie.
Auriel