Najlepsi jesteśmy właśnie w łamaniu obietnic
_Niezapominajka_
Marzący o niebieskich migdałach chłopcze, czy ta miłość ma prawo bytu?
Możesz być malarzem nad malarzami, muzykiem nad muzykami, rzeźbiarzem nad rzeźbiarzami, a nawet poetą nad poetami, ale nigdy więcej nie śmiej nazywać się artystą.
Nici naszej relacji zdają się być na tyle poplątane, że nie sposób rozwiązać je inaczej, niż ścinając końce
Gdybym mogła prosić o coś, czego dać mi nie możesz, poprosiłabym o niewyczerpane źródło inspiracji
Artysta nigdy nie odszedłby bez pozostawienia po sobie czegoś szczególnie wyjątkowego, niosącego za sobą ukryte znaczenie
Autor nieznany nie zdradził swojego imienia nieprzypadkowo.
Mogę wymieniać tysiące powodów, dla których pozostawałam do tej pory niezmienna
Nie można zmusić białej kredki do tkwienia w kompozycji z tymi kolorowymi
Nie potrzeba eliksiru antymiłosnego, aby zrozumieć pewne rzeczy
Na miejscu kropki zagościł przecinek
Tańcz jak najdłużej się da
Nie chcę znów słyszeć tego cichego puk, puk
Fajnie wyglądasz z kubkiem green tea
Dolewam oliwy do ognia. Ładnie się pali
Ale wieczność też kiedyś się skończy
Ile jeszcze listów muszę napisać, by wszystko z siebie wyrzucić? Ile jeszcze czasu muszę czekać, by przestać Cię kochać?
Myśl o tych listach, które do Ciebie piszę, w końcu to już kolejny, a miał być tylko jeden. Czy pisałabym kolejny, gdybym nie kochała? Nie, nie pisałabym.
Mogłabym napisać do Ciebie miliony listów miłosnych, lecz co by to zmieniło, skoro żadnego z nich byś nie pojął?
Dalej kochałam gorącą kawę. Ale przestałam pić ją chłodnych i pięknych wieczorów. Piłam ją wraz z Tobą ciepłymi porankami, gdy wschodziło słońce
Czy sprostasz zadaniu?
Ciche szepty słyszałam zza ramienia, podczas gdy paliłam te miliony słów przepełnionych goryczą
W końcu każdy z nas krył w sobie egoistę
Pokaż, że jesteś cudowną osobą!
Piękny, wyjątkowy, niecodzienny!
Moja wiadomość dołączyła więc do setek innych, fruwa po niebie w poszukiwaniu odbiorcy
Pójdziemy do kawiarni. Zajmiemy specjalne miejsce, przy oknie. Zamówimy karmelowe latte, które wypijemy podczas rozmowy, delikatnie się uśmiechając.
A kiedy otworzyłam klatkę, wszystkie wróble z niej wyleciały. Lecz ja nie mogłam uciec z nimi, nie miałam skrzydeł
Skoro oni są idealni, to my byłybyśmy dziwaczkami. Wyjątkowymi dziwaczkami.
Być może kiedyś miniemy się idąc ulicą, nie wiedząc o tym, że nie dostrzegłyśmy się w tłumie
Ucieka, ale czy to się kiedyś skończy?
Pobudź wyobraźnię, a rozwiązanie samo się pojawi!
Poczułam najwspanialszy zapach w moim życiu
Chcesz je poznać?
_Niezapominajka_