„Chcę kochać życie we wszystkich jego barwach i docenić cud, jakim jest”
Czas. Nigdy naprawdę go dogłębnie niezrozumiemy. Ciekawi nas, bo jest niebezpieczny. Naprawdę czasem chciałabym się od tego oderwać ale taki jest los strażnika czasu.
— Bo choćbym nie wiem, jak bardzo chciała, nie potrafię przestać was kochać — szepnęła.
Hołd oddany ostatniemu z Huncwotów
Nie zmęczyli się do tej pory.
‚krople spływające po moim oknie fascynowały mnie jak nic innego w moim życiu’
Młodość nie powróci, nawet jeżeli przyrzekaliśmy sobie na początkach, że żyć będziemy teraźniejszością. Młodość zostanie na zawsze w przeszłości, tak jak i ty należysz już do historii.
Życie jest jak ziarna piasku przesypujace się między palcami…
„— Uważaj na to miejsce. — dodał Seokjin. — Tutaj jest niebezpiecznie. Nie zawsze będziemy mogli Cię obronić. Uwierz nam, że nie jesteśmy źli. Chcemy stąd po prostu uciec.”
Nadszedł dzień, w którym się zbuntuję. W którym nie będę tylko grzeczną, posłuszną dziewczynką. To ci się nie spodoba, skarbie.
I tak nikt już do mnie nie zadzwoni…
Bo kiedy przykryję ślady mojego bólu, zniknie on chociaż trochę.
Kochana Irene. Ludzie nazywają cię potworem, który nie pozwala mi żyć normalnie. Jakie jednak życie jest „normalne”? Według ludzi to, którym żyją oni… A może to ja mam najnormalniejsze życie?
„– Już dobrze, Mała – mówił swoim głębokim głosem. – Więcej Cię nie skrzywdzi. Jestem przy Tobie.”
„Ciemność nadchodzi, jednak rozwieje ją zaćmiony dźwięk skrzypiec”
„– Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? – jego niski, męski głos wyrwał mnie z zamyślenia. – Tak – odpowiedziałam, bez chwili namysłu.”
To pytanie dręczyło mnie już od dłuższego czasu. Nie ma dnia, w którym nikt mnie nie zapyta, czy wszystko w porządku. Chciałabym wprost każdemu mówić, że nic nie jest w porządku, jednak nie mogę!
„he was just a kid”
