wszyscy widzieli, nikt nie widział
persis-tence
w jej oku obca łza cierniem
uwieszę się białych chmur
anatomia oddechu jest kwestią zatrzymań
a ludzi w tamtym mieście zwyczajnie nie ma
znowu mijamy się przypadkiem
jak wiele chwil przeminęło, że nie da się nas naprawić?
❝Woleli wierzyć, że ściga ich fatum, niż przyznać, że to owoce czynów i własnych błędów.❞
i w tym bezsensie całkiem nam dobrze
inni tworzą nie całkiem udany związek frazeologiczny, a ona wychodzi z siebie na krótki spacer po oszronionych włościach, które nigdy nie należały do niej
dziergam idealne żale, gotów wystawić je na drzazgach desek dramatycznych. zerknij! oto gna ta, co wypadła srokom z piórami, a jednak chwyta je za ogon.
zdepczmy ochoczo wrażliwość, zmieniając ją w bezwolną marionetkę
potykamy się wciąż na śliskich słowach i nie—całkiem rozwiązanych sznurówkach warg. najwyraźniej mówimy w obcych językach, a migi i gesty spowiła gęsta jak wymówki mgła.
ach, melancholia dnia krótszego. ciepło schowane za pazuchę, ody na pluchę.
o, bogowie!
źdźbła krótkiej trawy nawilżone rosą pozbawioną słonego posmaku łez
persis-tence