Mówi, że myśli ciągle o tobie O mężu kochanym, co już leży w grobie
Nie wiem co gorsze Twoje słowa Czy milczenie
Tak wiele chciałbym powiedzieć Tak wiele chciałbym zrobić…
Najgorsze w chorobach psychicznych jest to, że wszyscy oczekują, byś zachowywał się, jakbyś ich nie miał. A ja muszę z tym żyć na codzień.
Siedzę Pod samotnym Drzewem wisielców Cicho piszę Ustrojona w delikatną Czerwoną sukienkę
Hej, masz piękny uśmiech, wiesz? Mógłbyś zdobyć nim co chcesz. Ale złamane jest serce twoje, gdy to widzę, łamie się i moje.
Mała, usiądź i posłuchaj. Nie mam do ciebie nic, zrozum, to nic personalnego. Ale widzę, jak on na ciebie patrzy. Jak rozmarzony spogląda w twoje oczy,
Czy to jeszcze miłość? Boli mnie, gdy cię widzę.
Choć chcę zacząć od nowa Nigdy nie zapomnę tego twojego słowa „Jutro” – używanego zawsze, gdy czegoś chciałam Gdy płakałam, lub cię potrzebowałam
Czy możesz przyjechać teraz? Umierałam w środku nieraz
Teraz dotarło do mnie, że od obłędu chroni mnie tylko niewyobrażalne zmęczenie. Leżę w tym dołku, który sama wykopałam.
Chciałem ją wtedy złapać za rękę, tak, jak ona mnie. Spojrzeć w oczy i pocałować.
Czasami dziwię się, że nadal tu jesteś, pomimo, że ja sama mam czasami siebie dosyć.
I czuję się źle od tylu lat Chyba nie chce mnie tu świat.
Nie odrzucaj mnie znowu Tylko dlatego, że księżyc w nowiu
Zwykłam bać się ludzi, ich dotyku. Jeszcze bardziej bałam się zmiany obecnego stanu rzeczy. Ale ciebie chcę mieć blisko, jak najbliżej.
Niedawno zauważyłam, że mój tatuś zachowuje się dziwnie.
Ten czas… te miejsce… te pomyłki, które ludzie wokół niej popełniali… te miłe słowa, na które musiała czekać za długo…
To my, młode dusze Cierpimy tylko wielkie katusze Chcielibyśmy być tylko kochani Ale dla świata jesteśmy za mali
One wciąż uderzają o ziemię Nie są w stanie uratować siebie Nie mogę zrezygnować dla nich Ten świat na części się wali
I nieważne ile grzechów popełnię Największym jest miłość do ciebie
Spojrzałeś na mnie, choć minął rok Chciałabym móc bez ciebie zrobić choć krok A nie mogę, choć przysięgam, że próbuję Skarbie, bez ciebie się marnuję
Wczoraj deszcz ukradł mi ciebie, spływając po twoim ciele. Zamiast moich dłoni, on się owinął wokół ciebie.
W ogrodach, kiedyś Twymi różami przechadzałam się wolno, Czytając listy, uschnięte płatki i chodząc przy tym powolno,
Przeżyj swoją przygodę u boku Czarnego Kota jako Biedronka, strażniczka Miraculów!
Ucieczka