Późną nocą słyszę płacz Idę tam, choć o tej porze ciężko wstać
Jutro wszystko się skończy.
Zawsze mówiłaś cicho A ja wrzeszczałem Więc teraz szepczę Do pościeli, w której już nigdy Cię nie będzie
Co byś zrobił Gdyby stanął przed Tobą Mały Ty?
A kiedy umrę Moje prochy spoczną w urnie
Ja chciałam za nimi wskoczyć w ogień Ale na koniec to oni zgasili płomień
Byleby zadowolić. Ludzi, rodzinę. Tylko nie siebie.
Nie chcę już nic więcej Poza Twoim szczęściem
Miała piękne oczy niebieskie Wmówiłam jej, że w życiu poniesie klęskę.
Blizny takie, jakby zabolało wczoraj A chciałabym przeszłość wrzucić do wora
Mógłbym przysiąc, że widziałem żywą wiosnę. Miała piękne, zielone oczy. I takie przepłakane, wypłukane. Ale mimo to, było w nich widać nadzieję.
Tyle rzeczy zabiłam Sama w sobie.
Racja, można ranić z przypadku Ale to chyba nie w tym wypadku
Człowiek stworzony ze słów Co nigdy nie spełni swych snów
Zabij mnie słowami, które rzucasz na wiatr Bo już nie do nas należy świat
Niechaj chłopcy wiedzą, że mogą być wrażliwi Że to ich sprawa, dla kogo są mili
Ja tu jestem dla Ciebie, serio Będę tu czekać nawet godzinę kolejną
Dlaczego tworzę? To proste Chcę się bawić ile mogę, zanim w końcu nie dorosnę
Może to nie mój czas Może muszę poczekać
Stała naprzeciw mnie i po prostu płakała Zupełnie tak, jakby tego płaczu wcześniej unikała.
Na duże kroki jeszcze nie jestem gotowa Znowu wyjście na miasto odwołam
Nibylandia… Tu nigdy nie będziemy sami No i tu już zawsze będziemy mali
Od kiedy byłem mały, widziałem mamę jako najszczęśliwszą osobę na świecie. Wszystko jednak zaczęło się sypać, ja, rodzina, a zwłaszcza moja mama. Każdego dnia patrzyłem, jak umiera.
Mam ciągle wrażenie, że coś przegapiłam Że na drodze życia gdzieś zbłądziłam
Zapraszam!
Księżyc nie jest w pełni zawsze Nawet najlepszy muzyk zagra czasem fałszem
PaniParanoiczka