Całujemy się, zaciągając wspólnym papierosem.
Blaze_Artist
Dałaś nam czas do pierwszych kwitnących kwiatów.
Opadłam powoli na dno, pozwalając się pochłonąć, połknąć naturze i przeżuć jej zębom.
Na północy rozgrzanych Włoch.
Nie będzie mnie tu, gdy wybije dwunasta.
Siedziałam z duchem na cytrynowym drzewie, rozpatrując pojęcia czasu i przestrzeni.
I że śmierć nas nie rozdzieli.
Trafiłam na wilka, a ze mnie marne cielę.
Anioły krzyczały, ich skrzydła podcięte.
I do przetrwania zamiast życia dużo ci nie braknie.
Przybij mnie sztyletem do ziemi, w przeciwnym razie na zimę odlecę.
Ciemność przestała wyglądać tak strasznie. Myślę, że to odwaga, ale prawdopodobnie rozsądku mi braknie.
Doszły do wniosku, że piękne wersy nie muszą być tragediami poprzedzone.
Miłość na wagę złota, i za złoto zdobyta.
Po latach też staliśmy się błyskiem.
I wtedy ucichło krakanie, a rozległ się śpiew ptaków.
Na świecie dało się słyszeć potworne krakanie.
Mieliśmy się zdarzyć tylko na chwilę, a ja zwyczajnie pomyliłam to z wiecznością.
Choć płonie jaśniej, niż my kiedykolwiek bylibyśmy w stanie.
Płomień świecy, którą zapalę, być chociaż przez chwilę była bliżej.
To COŚ, cokolwiek to jest, dedykuję największemu idiocie jakiego znam.
Miałam całych nas, potem tylko trochę, teraz nie ma nas w ogóle.
Wzięłam kawałek lata, i wyleczyłam nim rany, które mi zostawiłaś.
Jedyne co mi po tobie zostało, to usychająca róża.
Zwiędłam zanim zdążyłam rozkwitnąć…
Blaze_Artist