Oczy, jasnoniebieskie jak lód, patrzyły na mnie z dziką czujnością. A pod powierzchnią wody… ogon. Długi, biały, lśniący. Syrena.
Samotność cicho siada obok, nie pyta, czy może — po prostu jest.
I tak minęły lata. Klasztor zapadł się w ruinę, wioska znikła, a wzgórze zarosło lasem. Nikt już nie pamiętał imion tamtych dwóch. Tylko róża wciąż kwitła.
I tak zaczyna się moja opowieść – opowieść o mnie, o chłopcu, który przyjechał do Grecji, by odnaleźć siebie, i o Olivierze, który stał się światłem w jego mroku.
Lecz, kochanie, na wszystko jest odpowiedź.
Nasza historia się nie kończy — ona dopiero się zaczyna.
Bo każda z nas jest początkiem języka, którego świat dopiero się uczy.
Nie bałam się, mamo; nikt mnie nie porwał. Odeszłam sama.
Bo w świecie, w którym wszyscy udają, że chodzi o miłość do koni – ja wiedziałem, że chodzi o władzę.
Jeśli masz mi opowiedzieć historię Ikara — opowiedz mi ją całą.
Ptak Hermesa imię me, Skrzydła swe jem, by poskromić się.
Gdy muszę iść na kompromis i gdy muszę uśmiechać się przez ból, by przetrwać.
’Cause I’ll love you but it won’t fade away like autumn leaves
Tako i pan młody kukiełkę podtrzymuje, składając na usta diabelski pocałunek.
Boli mnie twój smutny wzrok, który wygląda jak gasnący płomyk…
.Dionysus.