Wiele osób nie ma pojęcia, kim są. Czują się jakby gonili za czymś w burzy piaskowej – praktycznie jakby szukali igły w stogu siana, a inni by im to tylko utrudniali lub zwyczajnie nie pomagali.

Myślisz po cichu. Wysnuwasz własne wnioski. Nikt nic nie wie. Nikt nie musi.

I sama już nie wiem, o co biega ta afera.

Masz cel. Dążysz do niego. Uda Ci się. Lub nie.

Uprasza się o nieczytanie tego czegoś.

Nienawidzę. Nienawiść to jedyne, co zostało w moim ponurym życiu, pozbawionym różu.

Bo czymże może być egzystencja na tym świecie, jak nie wielkim bólem?

A cóż to emocje? I czemu nie odlecą siną w dal? Przecież tak by było łatwiej. Ale czy na pewno?

Czy jeszcze coś ma znaczenie, gdy czuję się, jakbym cię nie znała?

Nie chcemy czuć bólu, więc wsiadamy na jego karuzelę.

Uwielbiamy kłamstwo, które nas chwali. Nienawidzimy prawdy, która nas karci.

Próbujemy wciąż uciec od nowych wyzwań uczuciowych.

…

…