Chciałam tylko wystarczyć Słowami pokazywać to, co czuję Ale słowa to nie wszystko…
Jeszcze będę dobra, pokocham życie swe Docenię to, co mam, nim skończy się
A później było już za późno, on znalazł narzeczoną…
Powiedz mi, że jestem wystarczająco dobra.
Annie była zwykłą siedemnastolatką, dopóki nie odkryła w sobie przerażającej mocy, zdolnej uratować świat i ją samą. Ale mogła też ten świat zniszczyć.
Błagam, powiedz, że Ty też.
Luka Couffaine z reguły był typowym, grzecznym chłopcem, chętnym, by wszystkim pomóc. Ale nawet jego dobroć ma swoje granice.
I liście opadają Tak jak moje siły
Krzyczysz, ale nikogo to nie obchodzi.
Zastanawiam się, czy Ty w ogóle istniejesz.
Nigdy więcej tu już nie zasnę Drzwi koszmarom na dobre zatrzasnę
Wejść na stałe w świat marzeń Usunąć każde z bolących zdarzeń
Usta mi drżą Przez słowa niewypowiedziane Które miały być skierowane ku tobie
Dostałam lekcji parę Wiem, że nic nie jest trwałe
Myślałem po drodze co jej powiem. Jak będę błagał, by wróciła. Jak wyrażę, jak bardzo za nią tęsknię. Jednak gdy już ją zobaczyłem, wszystko zniknęło, jak za czarem magicznej różdżki.
Przepraszam. Mówiłeś, bym wybaczyła im wszystkim, ale nie potrafię. Nie potrafię też wybaczyć sobie, że stoję tu i teraz, w tej sytuacji.
Ból to druga strona przyjemności
Zastanawiam się, czy kiedy byłabym pierwsza, świat byłby piękniejszy I to morze byłoby piękniejsze
Uśmiechnij się dla mnie ten ostatni raz, a wyryjesz szczęście w mojej duszy na wieczność.
Najlepiej jak nie masz swojego zdania I jak nie masz wyróżniającego się ubrania
Będę zimę przesypiać z niedźwiedziami A nocami będę wyć z wilkami
Mimo, że to co boli całkiem nie przeszło To to, co najgorsze na szczęście odeszło.
Traciłam całą siebie Próbując być kimś innym By nikt mnie nie skrzywdził
Cały ten ból Którego nie umiesz wyjaśnić Nie zniknie
Samej sobie udowodnię Że mogę być szczęśliwa
Pamiętam ten dzień, jakby był wczoraj. Dzień mojej śmierci.
Późną nocą słyszę płacz Idę tam, choć o tej porze ciężko wstać
Jutro wszystko się skończy.
Zawsze mówiłaś cicho A ja wrzeszczałem Więc teraz szepczę Do pościeli, w której już nigdy Cię nie będzie
PaniParanoiczka