Cukrowa
Bo ostatecznie ci, którzy najbardziej pragną być ludźmi, najlepiej potrafią dostrzec nieludzkość u innych.
Jednak od tamtej chwili żaden Twój pocałunek nie przypominał tego pierwszego.
I łzawiły mu oczy.
człowiek dla człowieka tylko człowiekiem.
Niebo zrobiło się piękniejsze.
Próbowaliśmy biegać, nim nauczyliśmy się chodzić.
Oddajmy niebu gwiazdy, nieładnie kraść.
Wszystko co robią, robią z obowiązku.
Wnet jej kasztanowe włosy opętał artystyczny nieład, a z oczu jak z nieba padał skośny deszcz. Nie wiedziała nawet, dlaczego dniami opłakuje jego stratę. Któż by pomyślał, że to go od zawsze kochała?
Uroczyście przysięgam, że to nie koniec psot!
A siwiec dalej będzie pisać do niej listy pachnące anyżem.
Cukrowa