„Ci, którzy nazwą ją Matką, są już martwi, martwi i skazani na umieranie po wieczność. Rozumiesz?” Chłopiec popatrzył na niego pełnymi fascynacji, błękitnymi oczami – „Suuuper!”.
„Pewnie wyda Wam się to dziwne. Może zabawne. W sumie dlaczego tak właśnie miałyby brzmieć ostatnie słowa byłego śmierciożercy?”
Wszystko sprowadza się do jednej zasady: młodość i whiskey.
Pozwolę sobie pożyczyć Twoje serce bez możliwości odzyskania.
„Dopiero miała się dowiedzieć, jak płonne są jej nadzieje.“
The walls are our everyday life. Only hope saves us.
Pamiętam smak soczystych owoców i zapach letniego powietrza. Uwielbiałem jeść z tobą słodkie gruszki i brzoskwinie. Szkoda, że zamieniłeś to wszystko na betonowe miasto.
— Kiedy promienie słońca będą pieścić twoją twarz to znak, że jestem szczęśliwy. Jak będzie padać deszcz, moje serce będzie cierpieć razem z tobą — szepnął z trudem. — Zawsze pozostanę obok ciebie.
Dobrze mi samej, nie musisz się więc zamartwiać, zamierzam na stałe o Tobie zapomnieć.
W tym świecie nie ma pomyłek, wszystko jest zaplanowane, te znamię jest potwierdzeniem, że jesteśmy dla siebie stworzeni. To przeznaczenie, przed nim nie uciekniesz, pogódź się z tym.
I’ll be there for you…’Cuz you’re there for me too…
Była nie do zbicia niczym diament, piękna niczym róża.
Najpiękniejszy gest to nie wielki bukiet czerwonych róż, a jedynie polna stokrotka, choć najcudowniejsze i tak było cichutkie „kocham”.
„Wszystko zaczęło się pewnej nocy, kiedy jak zwykle wymknąłem się z domu przez okno. Nie było to nic niezwykłego, ot tylko dziesięciolatek włóczący się po mieście około północy.”
Ponoć stara miłość nie rdzewieje. Boję się, że znowu się w Tobie zakocham, Cameron. Boję się, że jeśli to zrobię, nie będę potrafiła obdarzyć Cię uczuciem równie mocnym, jakim Ty obdarzysz mnie.
Spójrz, ktoś wyciąga do nas dłoń. Czy to Śmierć zaprasza nas do tańca?
– Tak, jestem zimną SUKĄ… Sam mnie tak nazwałeś pamiętasz? I nauczyłeś jak nią być…
— Wiesz, gdyby nie to, że cię kocham, już dawno byłbyś martwy, Louis.
Podlewanie martwego kwiatu nie przywróci go do życia.
— Czy możesz umierać dalej ode mnie? — spytałam, siląc się na miły ton głosu. Spojrzałam na chłopaka koło mnie. Patrzył w niebo i uśmiechał się, zupełnie jakby śmierć go nie dotyczyła.
