w końcu będzie dobrze…
fluctus
wrzeszczą głosy w mojej głowie męcząc ciemną, smętną duszę
jak zwiędłe róże w słonych łzach skąpany
jestem zgniły, zgniły jak ten świat. uciekaj póki możesz słońce
płonące łzy, spalone kości. czy to już koniec miłości?
“pierwszy raz uniosłem głowę znad samotnych nut i spojrzałem w niebo tam, gdzie płynie marzeń wartki nurt”
fluctus