Dziewczyna chorująca na raka wraca do rodzinnego miasta po czterech latach. Na miejscu musi stanąć przed swym dawnym wrogiem. Tym razem jednak nie była gotowa na spotkanie z samym diabłem.
Miłość to nie uczucie, to decyzja.
„Zmieniłeś się. Już nie jesteś tym, kim dawniej byłeś.” ~Adellaine
– Góry Deszczu i Nocy to pustkowie, a jednak naprawdę dużo się tu dzieje. – pomyślała Rose, rozglądając się z zainteresowaniem po komorze. Wszędzie tu było jasno, a ona nie wiedziała czemu.
„To, że milczę, nie znaczy, że nie mam nic do powiedzenia.”
Ich oczy są przepełnione nadzieją i dobrocią, a przynajmniej tak wyglądają. Niektórzy niemal perfekcyjnie opanowali iluzję. Ich całe cierpienie i ból, ukrywają pod maską uśmiechu.
„Uznali, że nie przetrwaliśmy i o nas zapomnieli. Ale to nie prawda. Żyjemy, a kiedy przepędzimy tę burzę, będziemy najsilniejszym narodem w całym Tanah”
A gdy budzę się następnego dnia rano wszystko znika jak bańka mydlana. I zostaje jedynie wstyd, że mogłam sobie na takie myśli pozwolić.
Życie jest jak las, a ludzie jak wilki.
„Teraz czuła się podobnie. Jakby ktoś jeździł nożem po jej sercu.”
Spojrzałam na palące się w kominku kartki ze szkicownika — choć kryły tak dobre wspomnienia, łączyły się też z najgorszym, co mnie w życiu spotkało.
Hermiona! Jesteśmy w cyrku, nie sądzisz, że takie ponure myśli, są tutaj od razu magicznie usuwane? Nie ma takiego zaklęcia. – odpowiedziała, smętnie wystukując palcami melodię „You are my Sunshine”.
dążenie do perfekcji stało się dla mnie niczym rosyjska ruletka z samym Bogiem. gra, w której jest jeden przegrany, a w moim przypadku — i jeden wygrany. czy jednak da się wygrać z samym Bogiem?
Podbita sarkazmem, jak słodka sól czy zdrowe papierosy…
Hanahaki o Percabeth… Mega się jaram
Czy nowo przybyła debiutantka, okaże się brylantem? A co ważniejsze – Czy znajdzie upragnioną miłość?
„Lecę w chmury. Wzbijam się wyżej i wyżej jak anioł. Prawie czuję skrzydła wyrastające z pleców.”
