Jestem swoim koszmarem. Moje skórzane skrzydła już mnie nie unoszą.
EverlastingPoet
Tonę w wodospadzie łez. Nie łap mojej dłoni.
I jest dokładnie tak, jak chciałam. Nikt nie zapłakał.
Kolejny raz umieram. Bal się kończy.
Starałam się zszyć rany, ale bezskutecznie. Może dlatego, że nikt mnie tego nie nauczył.
Może po prostu boję się być szczęśliwa?
Nigdy nie miałam nic przeciwko cudownym kłom przeszłości, ale dzisiaj widzę, ile piękna straciły, zalewając się krwią.
Mój przyjacielu, mój zdrajco.
Zakładam sztuczną koronę. Podlewam papierowe kwiaty.
Ile straconych sznas i przeszkód. By być kimś więcej. By być człowiekiem.
Nie krzyknę. Dzikie serca nie łamią się.
Bo tańczenie na kruchym lodzie i oddychanie brudną krwią, to nic innego jak zakochanie się w nożu zwanym ,,życie”.
Nie zatrzymam się. Jeszcze nie dzisiaj. Przecież kwiaty nie płaczą.
To mój ostatni krzyk radości. Ale wiem…
Wszystko jest źle. Zbyt źle. Tak perfekcyjnie zepsute.
Może to wszystko moja wina. Może to ja napełniłam naszą trumnę ognistymi słonecznikami i pozwoliłam im zwiędnąć.
Nie chcę szukać Cię w nim. Proszę, przestań blokować, kiedy chciałabym przejść.
Pamiętaj o największej tajemnicy życia; aby je poczuć, musisz najpierw je stracić. Spadaj razem ze mną. Giń.
Dlaczego, gdy nakreśliłam już długopisem wszystkie słowa, mam zaszczyt czytać brude dzieło o lalce bez swojej własnej duszy?
Dzięki temu jesteśmy razem. Z każdym dniem silniejsze. Inne, a zarazem wciąż takie same.
Czerń na moim obrazie maluje się jak ocean krwi ze zniszczonych żył.
Obudź się, gdy nadejdzie ten jedyny właściwy moment. Moment śmierci. Nie prześpij go. Jest piękny.
Ta jedyna, która ma w duszy pocięte kamienie. Piękne blizny zdobią ciało.
Miód nie jest do końca słodki. Jeśli dobrze go posmakujesz, poczujesz cień goryczy. I tak właśnie działa świat.
-Wesołych świąt, Samanto. – wyszeptał. Czułam, jak ulatuje ze mnie życie.
EverlastingPoet