Dzień dobry.

Aż ironicznie głupio mi się tu zjawiać po takim czasie, gdy miałam wyjść tylko do sklepu po mleko. Jeszcze nie tak dawno myślałam, że ten wpis będzie mówił o kompletnie czymś innym, trochę pewnie dla Was ważniejszym, ale takie rzeczy odwleczmy w czasie, może będzie dla nas lepiej. Przechodząc do mojej gadaniny, bo spodziewam się, że (nikt) się nie stęsknił.

Będzie trochę o moim zniknięciu, o tym że spektakularny powrót się nie szykuje i generalnie o życiu, nie tylko moim.

Jak zwykle ciężko zacząć, ale pojawiła się kolejna *woah* część "Poważnych tematów alert" (kocham siebie za tę nazwę, nawet po tylu latach hahaha). Bardzo osobista dla mnie, trochę banalna, ale potrzebowałam takiego restartu. Wszędzie.

Nie pisałam, bo nie miałam czasu, nie miałam weny, nie miałam na to siły. Moje myśli były zabrane przez milion innych rzeczy, czasami spraw, które próbowały mi wmówić, że czynią mnie wartościową. Tą sprawą stało się odchudzanie. Nie jest mi komfortowo wchodzić w szczegóły, mówić o tym więcej niż potrzeba. Nie dlatego że wstyd mi albo cokolwiek, ale historii takich jak moja jest tysiące, a morał z tego jeden- nie wchodźcie w to. Dziękuję, kurtyna.

Oczywiście to nie była jedyna rzecz, która odebrała mi moje pasje, to co kochałam robić, to co wcześniej zaprzątało mi myśli. Kolejnym tym powodem jest standardowo szkoła. Takie narzekanie, również ode mnie pewnie słyszeliście milion razy, więc może w tym przypadku również szczegóły pominiemy, oprócz tego że nie przestanę j**** trochę polskie szkolnictwo. Chyba przyczyny tego są dosyć znane.

Przez to że tak wiele, przepraszam za określenie, ale dosyć prostackich i "przyziemnych" spraw zaprzątało mi głowę, zauważyłam jak na wiele spraw jestem ślepa. Tak często, mimo że niewiarygodnie silnie próbuję, mam klapki na oczach, przysłaniające nawet moje własne zachowanie. Życie w ciągłym "biegu", brak chwili zatrzymania się, takiej dla siebie, albo te chwile zdecydowanie za krótkie, jeszcze pogarszają te sprawy. Podczas tamtej kwarantanny odkryłam w sobie i w świecie tyle rzeczy, które kocham, podziwiam, uwielbiam. Teraz nie miałam nawet serca do tego, aby na nie wszystkie zwrócić uwagę, a tym bardziej chłonąć z nich inspirację. Bo bardzo nie lubię pisać czegoś tak po prostu, z niczego, z czegoś innego, od kogoś innego. Wszystko co napisałam, starałam się, żeby było najlepsze, jakie byłabym w tamtym momencie osiągnąć. Nie chciałam tworzyć czegoś "średniego, może być, byle żeby to z siebie wyrzucić". Zwykle traktowałam to zbyt osobiście, zbyt poważnie, ale może to i dobrze.

Choć teraz, gdy staram się trochę siebie pozbierać z podłogi, bardziej zwracam uwagę na to, co się w moim życiu działo, widzę jedno- ignorancję. I wiecie co, nawet nie jest mi wstyd się do tego przyznać, bo to chyba jeden z najbardziej ludzkich błędów, jakie mogłam popełnić, cieszę się, że tak się stało. Wiem, że pewnie nawet jutro gdy otworzę oczy, znowu popełnię właśnie taki sam błąd, ale czuję się z tego powodu jakoś bardzo ludzko, niewinnie i mimo że boli, to jednak widzę sama po sobie, iż to do czegoś mnie zaprowadzi.

Również wiele skojarzeń związanych z ignorancją przychodziło mi na myśl, gdy zaczęłam na bieżąco śledzić wydarzenia ze świata i z polityki (spokojnie, nie TVP, i nie, nie myślę, że moje źródło jest nieomylne, ale to już inny temat). Niezwykle bawiło mnie, jak gładko prezenterzy i dziennikarze potrafią z jednego tragicznego tematu, przejść na kompletnie inny, kolejny, tamten pozostawiając za sobą. Helloł, właśnie opowiadaliście o jakimś ludzkim dramacie, zaserwowaliście to widzowi, wleciało jednym uchem, drugim wyleciało i podajecie kolejną informację. Osobiście wyjątkowo poruszyły mnie sprawy wokół Rosji i Nawalnego, ale zawsze pozostawał ogromny niesmak, jak na tak ważne i smutne informacje poświęcano mniej niż minutę, przypomniano ludziom o cudownym heroizmie i cóż, tyle. Koniec końców tamci ludzie zostawali sami ze swoimi dramatami, a opinia publiczna zajmowała się czymś innym. Ich cierpienie miało trochę uwagi, więc lecimy do kolejnych pokładów tego uczucia.

Nie mówię, że da się na to zaradzić albo nawet że to powinno się zmienić- może powinno, ale fizycznie nie da się tego zrobić. Wszystko toczy się dalej, wszystko ma za wiele ciężarów na własnych barkach, żeby jeszcze interesować się tymi innymi więcej niż potrzeba.

Tak na koniec: ostatecznie do napisania czegoś tutaj zmotywowała mnie @EverlastingPoet, kiedy w swojej nominacji o ptakach, krzyczała na mnie, że mam wracać. Wykonywać całej nominacji to trochę nie mam jak, bo aż tak dużo do gadania na ten temat nie mam, ale chciałabym do tego dodać, żebyśmy kochali ptaki. I zawsze zwracali uwagę na ich śpiew. Ja to muszę zacząć robić znacznie częściej, ponieważ tak już tęsknie za tymi spacerami, gdzie było tak głośno od ich świergotu. Tęsknie za tamtą wiosną, za spokojem, za uwagą, za światem, za ptakami też tęsknie. Będę je bardziej doceniać (szczególnie kosy, omg, jak ja kochałam kosy).

Dziękuję za Wasz czas i cierpliwość do mnie.

Na koniec jeszcze się Was zapytam: czego Wy nie możecie ignorować? Na co specyficznego zwracacie uwagę? Czy macie jakieś pasje trochę różniące Was od rówieśników? Dawajcie wszystko, co Wam tylko do głowy przyjdzie!

Buziaki, Nienna.

PS ważne! nigdy nie sądziłam i nie powiedziałam, że osoby z zaburzeniami odżywiania, zapracowane lub generalnie mające inne sprawy na głowie są ignorantami. Wszyscy jesteśmy ludźmi i staramy się jak tylko możemy.