writecave
Czuję się zimna i oschła, kiedy taka nie jestem. Miłość, jaka nas otacza wydaje się być nierealna, ale wiem, że kiedyś to minie.
Tak dużo serc jest w nas, więc zrozumiałam, żeby żyć muszę brać dzień, wierząc, że życie to nie gonitwa, tylko droga, którą wolno idąc musze delektować się każdym widokiem, zapachem i spojrzeniem.
Zatańcz ze mną ten ostatni raz, bardzo proszę. Poczujmy dawne uczucie, które iskrzyło między nami.
Podchodzę na sam szczyt, by w końcu doznać szczęścia, które czeka na mnie z bramą zamkniętą na klucz.
Żyją w beztrosce, pochłonięci egoizmem, choć niszczą to, co najpiękniejsze. Pragną żyć jak w niebieskiej podróży.
Proszę zostaw me serce i zabierz swą resztę, nigdy nie wracaj, bo tego nie chce.
Chcę więcej, tak dużo mam, świat pozostaje szary, jak istota niedoceniona.
Upatrując zwierzynę w tym szmaragdowym lesie, wyczuwam niejakie obecności ludzi. Mijające sekundy, przypominały o każdym odgłosie spadających liści.
Odezwij się mój Nieznajomy, znów wypijmy białe wino, trzymając się za ręce, tylko we dwoje.
Nasza miłość była jak z żelaza, lecz moja wola ją przezwyciężyła.
Czerwone jabłka spadające na powierzchnię ziemi w zielonej ciemności obłąkały moją duszę strachem.
writecave