Na drodze szumi wiatr, jak wolność w sercu.
I w tym chaosie szukam siebie między kłamstwami a szeptem, co wywołuje drżenie – bo nawet w paranoi czai się prawda.
Zamknęłam drzwi, nie trzaskiem, nie wrzaskiem. Zamknęłam je ciszą, której nie chciałeś słyszeć.
Pieśń ta ukoi Twą duszę, nim w jej objęciach umrzesz, najpierw za nią do wody, a potem z duchami pójdziesz.
Wanilia – zapach białej ciszy, obraz zaklęty w mej kliszy.
Mówisz, że jestem twym światłem, podczas gdy sam jesteś diabłem.
Wolne duchy tańcują w nas, tak jakby nie istniał vanitas.
Przez brudne szyby spoglądam na świat, gdzie marzenia giną w szarości.
Poety szkielet w zapomnianym śnie, przygniły z wierzchu, lecz żywy na dnie.
Wśród starych domów, w cieniu drzew szumiących, mieszkał Alvin, o oczkach się wciąż śmiejących.
W słońca blasku tańczy cień, pośród owadów cichych brzmień (…).
(…) aby udowodnić samej sobie, że osiągnęłam jeden, z niezliczonych szczytów mojego życia.
Herytiera