Nie podejrzewałam, że śmierć wygląda tak namiętnie, gdy dawna miłość oplata cię swoimi ramionami.
Blaze_Artist
Bez jej obecności było tu tak pusto, teraz ślady szminki zdobią blade kafelki.
Zostawiasz po sobie wgniecenie na moim łóżku.
Pali moje gardło jak muchomory w cukrze.
Założyłam moją najlepszą sukienkę i pomalowałam usta krwistą czerwienią.
Całujemy się, zaciągając wspólnym papierosem.
Dałaś nam czas do pierwszych kwitnących kwiatów.
Opadłam powoli na dno, pozwalając się pochłonąć, połknąć naturze i przeżuć jej zębom.
Na północy rozgrzanych Włoch.
Nie będzie mnie tu, gdy wybije dwunasta.
Siedziałam z duchem na cytrynowym drzewie, rozpatrując pojęcia czasu i przestrzeni.
I że śmierć nas nie rozdzieli.
Trafiłam na wilka, a ze mnie marne cielę.
Anioły krzyczały, ich skrzydła podcięte.
I do przetrwania zamiast życia dużo ci nie braknie.
Przybij mnie sztyletem do ziemi, w przeciwnym razie na zimę odlecę.
Ciemność przestała wyglądać tak strasznie. Myślę, że to odwaga, ale prawdopodobnie rozsądku mi braknie.
Doszły do wniosku, że piękne wersy nie muszą być tragediami poprzedzone.
Miłość na wagę złota, i za złoto zdobyta.
Po latach też staliśmy się błyskiem.
I wtedy ucichło krakanie, a rozległ się śpiew ptaków.
Na świecie dało się słyszeć potworne krakanie.
Mieliśmy się zdarzyć tylko na chwilę, a ja zwyczajnie pomyliłam to z wiecznością.
Choć płonie jaśniej, niż my kiedykolwiek bylibyśmy w stanie.
Płomień świecy, którą zapalę, być chociaż przez chwilę była bliżej.
To COŚ, cokolwiek to jest, dedykuję największemu idiocie jakiego znam.
Miałam całych nas, potem tylko trochę, teraz nie ma nas w ogóle.
Wzięłam kawałek lata, i wyleczyłam nim rany, które mi zostawiłaś.
Jedyne co mi po tobie zostało, to usychająca róża.
Zwiędłam zanim zdążyłam rozkwitnąć…
Blaze_Artist