Urocze jest więzienie ludzkiego umysłu
Dark-Rose
I chyba w środku nadal marzę, niczym ta mała dziewczynka którą kiedyś byłam, że pojawi się ktoś kto pomoże mi ułożyć siebie na nowo. O ile już nie jest za późno.
Lecz zapamiętaj jedno. Miasto kłamstw nigdy nie powie Ci prawdy.
Bo jeżeli Ci na kimś naprawdę zależy, oddasz własne szczęście. Tylko by druga osoba mogła się nim cieszyć.
Każdy Twój widok jest bolesny, jednak jego brak jeszcze bardziej.
Czemuś chciało tak szybko wkroczyć w dorosłość?
Z tych wszystkich kolorów powstałby obraz, ukazujący prawdę o moim życiu.
Niech boją się nieznanego, które dopiero pokaże pazury. Myśliwi zamienili się na miejsce ze zwierzyną. A gra dopiero się zaczyna…
Nie wyczytasz z nich nic jest tylko pustka. Pochłaniająca duszę, niedająca spać.
Pozwól żebyśmy razem przeszli przez to piekło. Żeby ból, już zawsze dzielił się na dwa.
Więc zróbmy cokolwiek, by naprawić nasz świat. Nawet te najmniejsze rzeczy, mają swoje znaczenie. Bo koniec jest bliski, a samotnie go nie pokonamy.
Bo całe nasze życie okazało się szklane. Wszystkie nasze marzenia były tak delikatne. Tak łatwo było je zniszczyć…
Potrzebuję osoby która zobaczy coś więcej niż pustą dziewczynę, zatrutą własną codziennością…
Bo miłości nie da się opisać jednym słowem. To splot uczuć, naszych emocji i doznań oraz marzeń…
Zdeptane marzenia, niespełnione plany życiem każdego z nas. Bo w tym świecie coraz trudniej być po prostu sobą.
Bo jestem tylko człowiekiem. Człowiekiem który zagubił się na drodze codzienności.
Bo kiedy przykryję ślady mojego bólu, zniknie on chociaż trochę.
I pomimo tego, że jestem teraz na dole, podniosę się. Znajdę siłę by na nowo zacząć latać. A ty upadniesz na samo dno.
Wiem co o mnie sądzisz, co mówisz o mnie za plecami, co krąży po Twojej głowie Wiec proszę mów, nie bądź tchórzem.
Ta na którą mówili ,, idealna” , ,,zdolna” okazała się zwykłą podłamaną nastolatką. Dziewczyną która żyjąc oczekiwaniami innych, starała się przenieść je w rzeczywistość.
Przypominało mi wystawę w galerii sztuki. Ludzie przychodzili i wychodzili, czasami komentując pomiędzy sobą. A my byliśmy na tej wystawie, zawsze nienagannie ubrali i czekający aż ktoś nas zauważy.
I choć mówi się, że kłamstwo ma krótkie nogi, to nieprawda. Ludzie nie lubią prawdy i z chęcią przyjmą piękne kłamstwa. Szczególnie jeśli prawda zaprzeczą ich rzeczywistości.
,,Obiecuję. Będę kiedy inni odejdą.”
Powoli ogarnia mnie ciemność. Ta na którą tyle czekałam.
Co się stało z tamtymi nami? Dziećmi, które z uśmiechem biegły przed siebie z nadziejami na przyszłość?
Klatki którą sama zbudowałam. Z obaw, wstydu i własnych przyzwyczajeń. Myślałam o tym jak tarczy, lecz okazało się to moim więzieniem.
Teraz wiem jedno. Przyjaźń to prawdziwy skarb, jednak trzeba o niego bardzo dbać, by nie zardzewiał.
Czasami miałam wrażenie, że jesteśmy w teatrze kukiełkowym, a ty trzymasz wszystkie sznurki.
Bo to ludzie podejmują swoje własne wybory. To właśnie od nich zależy ich przyszłość.
Dark-Rose