— A więc dołączyłaś do śmietanki towarzyskiej Slughorna?

— No i tyle byłoby z wielkiej emancypacji Rogacza.

— Mam ochotę sprawdzić twoją romantyczność robiąc coś niebywale banalnego i oklepanego, jak taniec w deszczu.

— Czyli chcecie mi powiedzieć, że za każdym razem, gdy oni popełniali błąd i byli nieostrożni wy akurat tam byliście?

Witamy w świecie, gdzie zło ukazuje się w każdym.

— Kocham cię, Syriuszu Black. I nawet, gdy świat stanie na głowie, będę kochała tak długo aż będę oddychać.

Znam ten głos. Głos należący do Petera Pettigrew, człowieka którego miałam za przyjaciela.

Gry w fear ponga nie da się przeżyć na trzeźwo.

Nigdzie indziej nie czuć takiego poziomu niepokoju, lęku społecznego i paranoi, jak na imprezie wśród ogłuszającego ryku muzyki i tłumów spoconych ciał. Uwielbiam to.

— Witamy z powrotem, skarbie.

Od tygodnia jestem w domu. Codziennie chodzę na spotkania do Cristyn Williams, końca terapii nie widać. Ale za każdym razem mówię.

— Po prostu wiem, że jestem ci winna powiedzenia prawdy. Całej prawdy. Tego co było przed i po. I tego co się stało… Nie wiem tylko czy chcesz to wiedzieć.

—Jak widzisz jak umiera bliska ci osoba, a potem słyszysz, że to samo spotka wszystkich, których kiedyś pokochasz, boisz się i starasz się odepchnąć tych, na których ci zależy, aby ich nie narażać.

—Potrafię tylko odpychać i ranić ludzi! Myślisz, że tego nie wiem?! Uwierz mi, wiem o tym! I jest mi bardzo przykro, że zrobiłem to tobie!

— On mnie nie okłamywał przez cały czas naszej znajomości. Okłamał mnie tylko raz, mówiąc, że to wszystko było zakładem. Chciał, abym go znienawidziła.

Nie robię nic dramatycznego, nie krzyczę, nie wpadam w histerię, ani nie zaczynam płakać. Po prostu przestaję oddychać.

— Moje gratulacje, Syriuszu. Wygrałeś zakład. Na wszystkich polach. Odbierz swoją wygraną i przy okazji daj osobie, z którą się założyłeś, również moje serce. Razem rozerwijcie je na strzępy.

— Bo to wszystko było zakładem. Ty byłaś zakładem.

— Co jest między tobą a Blackiem?

Syriusz jest jedyną z nielicznych rzeczy w moim życiu- jedyną osobą- która sprawia, że nie czuję się kompletnie zniszczona. I wcale nie chcę się tym uczuciem dzielić.

Nie rozmawiamy, nawet na siebie nie patrzymy i, rzecz jasna, nie dotykamy się, ale nie mogę oprzeć się wrażeniu, że od naszej poniedziałkowej rozmowy coś się zmieniło.

Jestem przyzwyczajona do jego protekcjonalnego tonu, sarkastycznych odzywek i sztucznej pozy kobieciarza, bo to stawia nas na tym samym poziomie. Sprawia, że oboje nie jesteśmy prawdziwi.

I wtedy dochodzi do mnie, że nie jesteśmy jedynymi osobami na korytarzu, a co gorsza rozpoznaję głos Regulusa Blacka i Lucjusza Malfoy’a.

Gdy w końcu wróciłam do Beauxbatons nie miałam już nikogo z kim mogłabym porozmawiać na przerwie, nikogo z kim mogłabym robić żarty i się śmiać, czy chodzić wieczorami do biblioteki.

—Lubię cię. Właśnie dlatego nie chcę zostawać z tobą sam na sam. Nie ufam sobie, gdy jesteśmy sami, bo za każdym razem mam ochotę powiedzieć wtedy prawdę, na którą nie mogę sobie pozwolić.

Ale śmiejemy się i w tej jednej chwili wzrok ludzi wcale nie wydaje mi się taki straszny.

Syriusz nie jest głupi, jakby zrzucić z niego opinię kobieciarza i leniwca, który w życiu nie dotknął książki z własnej woli, i pozbawić się wszelkich stereotypów, można to dostrzec.