Nie mogę jeść i nie tylko z obawy, że przytyję, po prostu dusi mnie ten chory, smutny świat. Wypełnia mnie i nie pozostawia miejsca na jedzenie.
Była pewna dziewczynka. Nieszczęśliwa, bo szczęście było jej wrogiem. Wtem zjawił się on – syn najgorszej osoby na świecie. Pokazał co to szczęście. Szczęście ze złej strony…
Ani ja chciałbym na niebieskie szlaki na orlich skrzydłach wzbijać się do słońca, ani ja chciałbym jak wędrowne ptaki lecieć w dal jasną i lecieć bez końca…
Adaptacja: Brittany Candau. Na podstawie scenariusza Chrisa Weitza. Przekład: Janusz Maćczak.
– Żartujesz? Ty mnie kochasz? – popatrzyłam na niego chłodno. On tylko uśmiechnął się i chwycił delikatnie mój policzek. Popatrzył mi w oczy i złączył nasze usta. Najgorsze… że podobało mi się to.