Don’t You Worry, Child – 01.05; Cały na biało

DON'T YOU WORRY, CHILD

Rozdział piąty

❝ Cały na biało ❞

    W Wielkiej Sali z rana zapanowało jeszcze większe rozproszenie, kiedy wpadły dziesiątki sów. Jedna z nich wylądowała zgrabnie przed Emily i wyłożyła w jej stronę nogę, dając blondynce odczepić przywiązane dwie gazety.

    — Co to? — zagaiła Dina, popijając herbatę.

    — „Prorok Codzienny” i „Wesoła Polanka” — odparła Emily i chwilę potem noga sowy wyswobodziła się spod obu wydań.

    — Ja się do niej nie przyznaję — mruknęła Cass, przyglądając się, jak Emily ze swojego rodzaju zadowoleniem odczytuje zapiski na okładce „Polany”. — Ileż można czytać te bzdury?

    — Mogę „Proroka”, Emily? — zapytała Dina, a gdy dziewczyna skinęła lekko głową, przechwyciła go i otworzyła na pierwszej stronie.

    — Piszą coś chociaż? Nie, nie w twoim szmatławcu, Ems. Dina?

    Cass spojrzała na rudowłosą. Ta zmarszczyła brwi, wczytując się w tekst. Po paru sekundach oderwała do niego wzrok i przerzuciła stronę.

    — Tak... Kolejne zniknięcia. I jakiś wywiad z Minchumem... Zaręcza, że wszystko pod kontrolą. Podobno ma w planach powiększyć liczbę dementorów w Azkabanie. — Na moment zamilkła, a po przeczytaniu kilku następnych stron wymamrotała: — Śmierciożercy wymordowali mugolską rodzinę.

    Najwyraźniej nie tylko na przyjaciółki wpłynęły te informacje; większość uczniów, którym sowy dostarczyły Proroka, nachmurzyła się, a w Wielkiej Sali ucichło wiele rozmów. Jakiś czas później do Gryfonek dosiadł się Andy zawiązujący swój krawat.

    — Co takie strute siedzicie? — zagaił wesołym tonem i popatrzył po dziewczynach.

    Dina w odpowiedzi tylko rzuciła mu gazetę i wróciła do jedzenia swoich tostów. Radość szybko z niego wyparowała.

    — A więc Minchum uważa, że mają wszystko pod kontrolą, ale śmierciożercy dalej mordują — fuknęła Cass. — Czy oni mają swoich czytelników aż za takich idiotów...?

    — Oczywistym jest, że morderstw jest o wiele więcej... Ministerstwo stara się nie wypuszczać na zewnątrz aż tylu informacji, żeby nie siać postrachu... Zresztą... — Rozejrzała się dyskretnie wokół, a upewniwszy się, że nikt nie jest zainteresowany ich rozmową, kontynuowała: — To tylko wierzchołek góry lodowej tego, co się tam wyprawia. Niestety, tata nie chciał mi więcej powiedzieć. Mama tym bardziej... Uważa, że ojciec nie powinien nas w żadnym stopniu wtajemniczać w to, co się dzieje w Ministerstwie. No i sama nic nie mówi.

    — Co prawda — odezwała się Cass z przebiegłym uśmiechem — chyba oboje zapomnieli, że nie mieszkają sami.

    — Do czego zmierzasz? — spytał lekko rozbawiony Andy, marszcząc z zaciekawieniem brwi. Cas wywróciła oczami na jego minę.

    — Oczyść myśli, Blunt. No a więc... — Chrząknęła i patetycznym tonem powiedziała: — Szłam sobie do kuchni, bo czemu by nie, kto mi zabroni? No i zahaczyłam o korytarz... Rodzice coś między sobą szeptali i kompletnym przypadkiem dosłyszałam, jak wspominali o paru mordach na rodzinach mugolaków. Aurorzy, naturalnie, już się podobno zajęli tą sprawą. A przynajmniej tak twierdził ojciec.

    Automatycznie spojrzała na Andy'ego. Przygasł jeszcze bardziej, niż gdy przeczytał wiadomości od Proroka. Złapała jego rękę pod stołem i posłała mu delikatny uśmiech, który starał się odwzajemnić.

    — Jestem pewna, że twoi rodzice są bezpieczni — wymamrotała, kiedy Emily i Dina zajęły się rozmową między sobą.

    Brunet pokiwał szybko głową i pod pretekstem („Muszę spadać, mam pewną sprawę do omówienia z Fliwickiem”) opuścił Wielką Salę w pośpiechu.

    — Każdy z was ma podręcznik? „Mięsożerne drzewa świata”, tak? Wspaniale — mówiła profesor Sprout, zdejmując z dłoni skórzane rękawice. — Już... Miałam lekcję z drugoklasistami, tak... Mandragory.

    Na ostatnią piątkową lekcję przypadło zielarstwo. W cieplarni było duszniej niż zazwyczaj; wciąż panowała piękna pogoda, a słońce nagrzewało nie tylko błonia, ale i cieplarnie.

    — No dobrze. Na początek trochę przedyskutujemy sobie, jak będą wyglądać nasze następne lekcje. Postanowiłam, że trochę was w nie zaangażuje bardziej, na samym początku roku, poza pisaniem przez was referatów i tak dalej... Będziecie zbierać sobie oceny. Porozdzielam was w kilkuosobowe grupy i w takich zespołach przygotujecie materiał o wyznaczonym przeze mnie temacie z pierwszego działu, a następnie zaprezentujecie go klasie. Oczywiście, lekcje będą prowadzone pod moim okiem i będę dorzucać własne uwagi.

    Otworzyła podręcznik na spisie treści, a po cieplarni rozeszły się szmery. Wkrótce, po niespełna minucie, Sprout uniosła głowę, a połatana tiara osunęła się po jej wiecznie rozwianych włosach. Szybko ją poprawiła i, przerzucając co chwila wzrok z jednego ucznia na drugiego, dziarsko zaczęła mówić:

    — No to tak... Jeffrey, Emily i... niech będzie pan Potter, proszę przygotować lekcję o drugim temacie.

    Emily wybałuszyła oczy, a jej spojrzenie odruchowo spoczęło na Jeffreyu Hudgesie. Tym razem założył sobie okulary o kolorowych szkłach, a na głowie sterczała mu zielona opaska, a na niej dwa cienkie druty, do których doczepione były kołyszące się w przód i w tył miniaturowe smoki. Wyszczerzył zęby, zauważając wzrok Emily, i pomachał jej z entuzjazmem.

    — Panna McKinnon z... z panem Pettigrew i panną Cruise, trzeci temat. A czwarty temat przygotuje druga panna King z panienką Meadowes i panem Blackiem.

    Cass zbladła. Rozglądała się po twarzach uczniów i prawie od razu wyłapała mocno falowane, brązowe włosy Dorcas Meadowes. Jej ciemne tęczówki podchwyciły spojrzenie Cass. Uśmiechnęła się do niej krzywo.

    Te dwie nigdy za sobą nie przepadały. Nie było konkretnego powodu; po prostu nie potrafiły się dogadać, a większość konfrontacji kończyła się sprzeczką.

    Syriusz wydawał się ucieszony wyborem Pomony. Puścił oko Cass i prędko odwrócił od niej wzrok.

    — Proszę bardzo, piąty temat dla pana Blunta, panienki Macdonald i... a niech będzie, Gideona. A Fabian z panną Evans i panem Lupinem przygotują szósty temat.