Jungkook był jak słońce, zaś Tae – księżyc. Wtorek, początkowo niepozorny, po południu stał się huraganem pełnym nieprzewidzianych zwrotów i targającym emocje.

Nie mając pojęcia, co odpowiedzieć, jedynie uchyliłam usta. A sądziłam, że nic więcej nie może się już wydarzyć.

Chłopak – nie prostując się do końca – uniósł głowę i spojrzał na mnie z dołu oczami pełnymi niewypowiedzianych słów. Drzwi za Jungkookiem zamknęły się; nie było już odwrotu.

Nie sądziłam, że kiedyś coś takiego się wydarzy, ale autentycznie zmiękły mi kolana. Siedem par oczu patrzyło na mnie z ciekawością.