Jungwonnie
Usiadłam przy biurku, po czym zwróciłam się do swojej pracy. Okrągłe oraz kwadratowe elementy obracały się wokół własnej osi, a każda figura miała środek w tym samym miejscu — niebieskiej kuli.
— Zabito księżniczkę Soo-ji! — ktoś krzyknął. Wszyscy się odwróciliśmy, i zobaczyliśmy doradcę owej dziewczyny, całego w pocie, stojącego w drzwiach. — Jest kartka… Gdzie księżniczka Yeon-ji!?
Zabiję się, naprawdę. Tylko ciebie mi tu brakowało.
Do tej pory nie rozumiem, jak ktoś taki jak ja, został doceniony przez kogoś, kto daje mi światło.
Zwróć na mnie uwagę tak, jak kiedyś.
„Czemu nikt nie rozumie, że to, że jestem podobny, nie znaczy że sztuczny?!”
Nasza przyszłość jest idealna, prawda?
Nie chciałam tam iść. Poszłam, żeby wyjść.
Nawet gdybym cię zapomniał, wciąż będę cię kochał.
Popełniłam błąd. Wielki, niepowtarzalny błąd.
Czy to jest już przestępstwo?
Jeśli to ma być żart, to jest to bardzo, bardzo nie śnieżny żart.
Twój gwizd sprawił, że wiem, gdzie jesteś.
Bez ciebie nie mogę żyć. Proszę, pomóż mi jeszcze chwilę.
Nie wpisuj tego. Chyba, że chcesz zginąć.
— Nienawidzę cię. Jesteś jak wąż. Jadowity wąż.— dopiero po tych słowach zrozumiałam, w co się zmieniłam.
Po prostu daj mi to.
Jungwonnie