gdy obudziłam się tego ranka czułam jakby ktoś wziął i wymazał wszystkie wspomnienia z mojej głowy . przez chwilę patrzyłam w sufit i próbowałam se przypomnieć cokolwiek . Obrazy pojawiały się i znik
Snape1189
Wyglądało jak cień… mój cień. – K-k-kim ty jesteś? – zapytałam. – Jestem tobą – odrzekł lodowaty głos
Nawet przeciwieństwa mogą się pokochać, jeśli pozwolą sobie płynąć i płonąć jednocześnie.
Nie wszystko musi być walką – powtórzył cicho. – Ale nie wszystko można też wygrać.
„Nie potrzebował przyjaciół. Nie potrzebował śmiechu. Potrzebował siły.”
Księżycowa Róża to smukła, elegancka kotka o krótkim, gładkim futrze koloru głębokiej czerni, które w świetle księżyca niemal połyskuje srebrzystym blaskiem
Na środku polany paliło się ognisko .Jego płomienie tańczyły łagodnie, nieśpiesznie, jakby znały rytm, którego nikt poza nimi nie słyszał.
A świt znów żąda perfekcji. A ja znów wstaję, z sercem w kawałkach i uśmiechem szytym na ból.
To co w tytule
„Czy to już naprawdę koniec ? Czy naprawdę już go niegdy nie zobaczę ? Czy naprawdę już nigdy nie usłyszę jego głosu ? Czy on naprawdę odszedł?”
Stoi dom, który nie powinien istnieć. Dach porasta gęsty, puszysty mech, a zamiast ogrodu — rośnie las, który sam wybiera, kto może wejść, a kto musi się zgubić.
Karolina chciała uciec, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Lustro zaczęło pulsować światłem. Dziewczyna z wnętrza zrobiła krok do przodu… i przekroczyła granicę szkła.
Wszystko zaczęło się, gdy przeprowadziła się z mamą do małej wsi, gdzie odziedziczyły stary dom po prababci, której Iga nigdy nie poznała. Dom był zniszczony, pachniał kurzem i lawendą.
nawet jeśli nikt inny w miasteczku nie wierzył w cuda, ona wiedziała jedno: niektóre dusze odnajdują się w ciszy. Właśnie tam, gdzie świat przestaje mówić, a zaczyna słuchać.
Wszystko zaczęło się od dziwnego dźwięku, który Maja usłyszała pewnej nocy, gdy wiatr smagał gałęzie drzew za oknem jej pokoju. Nie był to zwykły trzask, skrzypnięcie czy szum — brzmiało to jak tykani
W wakacje mama wysłała ją do ciotki Ewy na wieś „Świeże powietrze, zero internetu – dobrze ci to zrobi” – powiedziała z uśmiechem, który nie sięgał oczu. Maja nie protestowała.
Wspomnienia zanikają ale nie to…… To zostaję na zawsze
I wtedy usłyszała ten głos. Cichy. Dziecięcy. Z tyłu. „Już nie boli. Ale dlaczego wróciłaś tak późno?” Odwróciła się. Nikogo nie było…..
Nowy dom miał być początkiem. Bezpiecznym miejscem. Cichą przystanią. Ale czasem cisza potrafi być głośniejsza niż krzyk. Czternaastoletnia Nina trafia do miejsca, które nie chce być zapomniane
Lidia ma piętnaście lat i nosi w sobie cień. W lesie, gdzie kończą się ścieżki, czeka coś, co zmieni wszystko.
Po prostu… zabrakło jej. Cicho. Bez świadków. Bez ból
Snape1189