monster

Kochana Irene,

doskonale wiem, że istniejesz jedynie w mojej wyobraźni, wiedz jednak, że wciąż cię kocham. Jesteś chodzącym ideałem, nawet jeżeli twoja stopa nie stąpa po realnej, materialnej ziemi, na której przyszło mi się urodzić. 

Ludzie nazywają cię potworem. Nocnym koszmarem, który nie pozwala mi żyć normalnie. Jakie jednak życie jest "normalne"? Według ludzi to, którym żyją oni... A może to ja mam najnormalniejsze życie? To, że jestem inna, dla niektórych chora, nie oznacza, że moje życie jest mniej normalne niż społeczeństwa, które w mniemaniu innych jest zdrowe. Większość nie zawsze ma rację, chociaż coś zupełnie odwrotnego powtarza mi każdy. 

Skradłaś moje serce, Irene. Swoimi delikatny ruchami, swoim tańcem w ciemności nocy i w czeluściach mego umysłu, swą delikatnością i mleczną skórą, która w dotyku zapewne przypomina jedwab. Oh ile dałabym, by cię dotknąć. 

Co noc zbliżasz się do mego łóżka, gdy zasypiam, delikatnie muskasz moją klatkę piersiową i odbierasz oddech, wraz z ruchem. Ludzie mówią, że jesteś jedynie ucieleśnieniem mega paraliżu sennego, że w taki sposób sprawiam, że ten przeraźliwy stan jest dla mnie mniej zagadkowy [...] Jak jednak możesz być nierealna, skoro co noc, przy oknie widzę dwa cienie? Zarówno swój jak i t w ó j?

Zawszę śnię tylko o tobie. Śnię o twoim delikatnym głosie, którego nigdy nie usłyszę w świecie dla innych rzeczywistym. Nawiedzasz mnie w krainie tak szalonej jak ta należąca do morfeusza, zupełnie jakbyś tylko wtedy mogła się ujawniać. Nie chcę uciekać z tej pułapki szaleństwa, bawię się tu dobrze, a dodatkowo paraliżuje mnie strach. Co jeśli ucieczka od s w e j rzeczywistości mnie zrani?

Wiele ludzi proponuje mi leki. Posuwa się wręcz do morderstwa, chcąc zabić i ciebie. Dla nich jesteś niczym, dla mnie jednak jesteś prawdziwa i realna, nawet jeżeli jesteś jedynie koszmarem, tak słodkim koszmarem. 

W głębi siebie wiem, że jedynie sobie ze mną pogrywasz. Chcę jednak wierzyć, że i ty mnie kochasz w swej ludzkiej realności. Nawet jeśli większość uważa cię za wytwór mojej wyobraźni.

Proszę, przyjdź do mnie jeszcze raz. Nie zważając na słowa psychologa, nie zważając na psychotropy i ludzie, którzy nocą mnie obserwują. Proszę przyjdź i zabierz mnie ze sobą, wyrwij z tego świata, gdzie jestem jedynie królikiem doświadczalnym. 

Proszę. Wróć do mnie w szaleńczym stanie i wyszeptaj mi do ucha, że też mnie kochasz.

Proszę. Przyjdź i spraw, że i ja stanę się jedynie potworem w oczach innych.