✨️Kryzys twórczy moment✨️
Znów uderzyła mnie potrzeba (albo po prostu marzanie 13letniej mnie) napisania i próby wydania książki. Trochę wynika to z chęci zostawienia czegoś po sobie, po części z tego, że całe życie mam jakąś dziwną ambicję tworzenia. Tyle, że po drodze pojawia mi się całkiem sporo problemów:
— mam całkiem sporo pomysłów, nawet od jakiegoś czasu tworzę listę, ale są głównie drobnostki, jeden dialog, część osobowości bohatera, albo wręcz przeciwnie, bardzo ogólne hasła, cienkie kontury puste w środku. Za cholerę mi się to wszystko nie składa w jakąś dłuższą historię, którą mogłabym napisać.
—nawet jeśli znajdę pomysł, boję się, że kompletnie nie będzie mi szło pisanie i nie podołam tej historii. Z moim perfekcjonizmem, będę się flustrować na wszystko i będę oczekiwać od siebie, że od razu ma to być dzieło na miarę Donny Tartt, czy coś tym rodzaju.
— nie mam pojęcia jak odważę się to komukolwiek pokazać. Nigdy nie pokazuję swojej pisaniny ludziom, ktorych znam. Większość moich znajomych nie ma pojęcia, że próbuję tworzyć coś literackiego. Przyznałam się do tego może kilku osobą, ale jedynie wspomniałam, zero szczegółów. Jednej osobie opowiadam trochę więcej, czasem wspomnę jaka forma lub tematyka, albo, że sobie coś pisałam (tylko dlatego, że nigdy nie zadaje pytań ponad to co sama powiem i nigdy nie poprosił żebym cokolwiek pokazała, za co kocham całym sercem).
— z tyłu głowy mam cały czas fakt, czy może raczej obawę, że ja za grosz nie umiem pisać tylko mi się na siłę ubzdurała zabawa w artystkę, a tak naprawdę jestem suchym umysłem ścisłym, który się do tego nie nadaję. Może po prostu wywaliło mi ego i mocno przeceniam swoje możliwości, zachciało mi się pchać do literatury, a jestem największym antyhumanem jaki istnieje (dosłownie jestem tym rzadkim typem człowieka, co umie matmę i chemię naturalnie, a najbardziej boi się matury z polskiego i zanim napisze jakiekolwiek wypracownie ma atak paniki).
Za dużo o tym wszystkim myślalam przez weekend…