Słonecznikowe pożegnanie

Siedziałam w kuchni pisząc na kartce niezwykłe jak się okazało słowa. Wiedziałam, że to koniec... Straciłam go... Straciłam mojego George'a. Nie wierzę, że go straciłam. ON Go zabił. Mojego George'a... Voldemort mi go zabrał!

Łzy spływały po moim policzku. Przetarłam je i pisałam dalej.

Kochany George'u

Wojna nas rozdzieliła. Nie wiem, kiedy się spotkamy. Cierpię bez Ciebie...

Mój ból... Moje łzy... To stało się nieograniczone i straszne. Moja miłość... Dalej jest. Moje serce bije tylko dla Ciebie. Nie ważne, że nie ma Cię fizycznie. Jesteś duchowo. Dajesz mi siłę, aby wstać z łóżka. Choć strasznie mi Ciebie brakuje, nie poddaje się. A wiesz dlaczego? Bo Ty nie chciałbyś, abym była smutna. Zawsze mnie pocieszałeś, kiedy było źle.

Jesteśmy tak młodzi... Mamy już dziecko. To źle? Uważam, że nie. Nasza Vivienne przypomina mi o Tobie. O Twoich słodkich oczach, rudych włosach i piegach. Jest zupełnie jak Ty...

Fred pomaga mi jak tylko może. Nie mogłabym sobie wyobrazić tego co on czuje. Stracił cząstkę siebie. Teraz nikt nie dokończy po nim zdania, nikt nie będzie się śmiał z jego żartów...

To jest straszne. Wojna zabiera wszystko. Ale nie zabrała miłości. Płomienie pochłaniające Hogwart zgasły, ale moje miłość nie.

Obiecuję Ci, że kiedyś wytłumaczę dzieciom dlaczego taty nie ma z nimi. Tak, dzieciom. Jestem w ciąży. Mam nadzieję, że drugie dziecko również będzie jak tatuś. Pamiętam kiedy wspominałeś, że kiedy będziemy mieli synka dasz mu na imię Tyler. Kiedy zapyta dlaczego tak mu dałam na imię - powiem, że tato zna odpowiedź, wystarczy by spytał.

Stałeś się naszym Aniołem Stróżem.

PS. Kocham Cię

- Hannah! - krzyknął Fred

- Tak?

- Gdzie Vivie ma...? - zaczął

- W pokoju, obok łóżka w pierwszej szufladzie po lewej stronie.

- Skąd wiesz o co chodzi?

- George zawsze pytał gdzie jest ulubiona opaska Vivienne.

- Dalej go kochasz?

- Tak, zawsze będę go kochać.

- Mamusiu! - przybiegła do mnie Vivie

- Tak?