Pod wpływem przemyśleń i pewnych wydarzeń ze swojego życia, chciałabym spytać – czy uważacie, że istnieje coś takiego jak ,,braterstwo dusz"? Nie chodzi tu o użycie tego sformułowania jako synonim miłości czy zwykłej przyjaźni, ale jako zupełnie odrębny rodzaj uczucia i relacji. Coś jak gdyby idealna miłość platoniczna, rodzaj szczególnej więzi, wręcz uwielbienia i podziwu, zupełnie pozbawionego jednak namiętności i cielesnego akcentu. Lub jak przyjaźń, ale nie taka klasyczna, a oparta na zupełnie innych czynnikach – właśnie duchowej bliskości, nieprawdopodobnej wręcz wspólności cech, poglądów i zainteresowań, wspólnym samodoskonaleniu i dzieleniu się przeżyciami; przyjaźni, dla której nie liczy się wiek, miejsce zamieszkania czy to, czym na co dzień się zajmujemy, a właśnie ów bardziej duchowy pierwiastek.
Pytam, bo analizując pewne swoje doświadczenia, doszłam do tego, że czułam taką wyjątkową więź kilka razy (i chyba znów zaczęłam czuć w stosunku do pewnej osoby) i z pewnością nie była ona romantyczna, a jednocześnie nie jestem w stanie określić tego jako taką samą przyjaźń, jaka łączy mnie z dziewczyną, którą znam od czasów szkoły podstawowej. Z nią świetnie nam się razem spędza czas, ufamy sobie, wspieramy się we wszystkim, pomagamy sobie, śmiejemy się, bawimy, jesteśmy dla siebie bardzo ważne… ale ta relacja, mimo wszystko, opiera się na takiej codzienności i przyziemności (skądinąd wciąż absolutnie przepięknych; nie mówię, że są one gorsze od tej duchowości, jednak są po prostu inne), w dodatku wiele rzeczy nas różni i często pada między nami: ,,Nie rozumiem twojego punktu widzenia, nie czuję tego, ale szanuję to i będę cię w tym wspierać, jeśli daje ci to radość". Oczywiście, to bardzo ważne, że mamy takie podejście, świadczy o tym, że ta relacja jest głęboka i dojrzała, ale jednocześnie to właśnie różni tę klasyczną przyjaźń od braterstwa dusz. Tam to zrozumienie po prostu jest – nie trzeba niczego tłumaczyć, ot, pada jedno zdanie, i okazuje się, że czujemy dokładnie to samo. Ta zbieżność jest tak nieprawdopodobna, że aż człowiek pyta się w duchu: ,,Jak to możliwe, że tyle lat się nie znaliśmy, że nie urodziła nas ta sama matka, że nie kształtowaliśmy się razem?". I pojawia się coś więcej od sympatii, coś więcej nawet o zaufania i gotowości wzajemnego wspierania się – po prostu nieziemskie wręcz przywiązanie, szacunek graniczący z czcią, częste myślenie o tej osobie, tak, jakby było się w niej zakochanym, choć przecież to uczucie nie ma w sobie żadnych romantycznych znamion.
Nie wiem, rozumiecie mnie? Czuliście kiedyś coś takiego, myśleliście o tym, czy może tylko ja dostaję wieczorem jakieś metafizyczne jazdy? Uważacie, że oprócz miłości romantycznej, miłości rodzinnej i przyjaźni istnieje jeszcze kolejny rodzaj więzi; czy waszym zdaniem coś takiego jest jedynie ulotnym wrażeniem i musi w końcu skrystalizować się w któreś z tych ,,standardowych" uczuć? Zapraszam do dyskusji, jeśli ktoś ma ochotę.

nie interesuje mnie twój znak zodiaku
interesuje mnie twój ulubiony porządek w greckiej architekturze

//koryncki🤤💖

POV: każą ci pisać analityczną, a nie literacką pracę historyczną, i dochodzi do ciebie, że zostaje ci już tylko twarda terminologia naukowa i nie możesz mówić o ,,kajdanach absolutyzmu", ,,zorzy wolności" i ,,sercu zniewolonego narodu"